Varen in Varanasi

Namaste lieve mensen!

Was de reis naar Frankrijk, Spanje of Italie vermoeiend? Staat de autorit nog vers in het geheugen gegrift? Probeer dan eens een treintrip in India, en ik garandeer, volgend jaar doe je die 10 uurtjes fluitend!

Uiteraard begint mijn reis naar Varanasi met een gebruikelijk 'misverstand' met mijn riksjawallah. Inderdaad, het onderonsje in Delhi was niet eenmalig. Sterker nog, de strijd moet elke dag gestreden worden. Onderhandelen, voet bij stuk houden na een overeenkomst en zorgen dat je niet in scams trapt doe je hier continu; bij elke aankoop en verleende service... it's part of the deal. Ik heb een sterk vermoeden dat het hoofkantoor van de firma 'List en bedrog' hier ergens gevestigd is. Hoewel het energie kost wordt ik zelden echt boos. Surrender is weer eens het keyword, ommmmmmm het medicijn.

In de trein baan ik zwetend mijn weg tussen alle Indiers die zich compleet met potten, pannen, huisraad, gigantische hutkoffers, baby's en bundels aan het instaleren zijn. Bovenstaande 'voorwerpen' worden door deuren en ramen naar binnen geduwd en door iedereen aan elkaar doorgegeve tot ze de plaats van bestemming en de eigenaar hebben berijkt. In elk 'hokje' is zit/slaapplaats voor 6 personen. U begrijpt mijn vreugde wanneer ik mijn plekje bereik en een familie van 13 leden aantref. Gezellig.

Natuurlijk moet ik weer vertellen wat my good name is, waar ik from ben, hoe oud ik ben (en vervolgens waarom ik dan nog niet getrouwd ben), wat ik in India doe, hoe lang ik blijf, waar ik geweest ben en waar ik naar toe ga, wat ik van India vind, waar mijn familie is en waarom die niet met mij mee is, wat my proffesion is, hoeveel ik verdien, wat mijn vader doet voor de kost en hoeveel hij verdient. Elk antwoord levert weer een nieuwe vraag op en als ik klaar ben met 'mijn' hokje mag ik optreden voor de buren, achterburen en de aansluitende coupe's die om de beurt de gori even komen bekijken. Daar gaan we weer.. (en het liefst ook nog een keer in Hindi) My good name is Marlies, Meranaam Hindi me Sapna hain, I'm from Holland and I'm 28 years old, no, not married and no, there's nothing wrong with me and yes, you can still find a good husband even when your 30. I'm a teacher in Holland, no, I don't teach one subject, I teach on a primary school. My salari is about 1500 euro and no, I'm not rich, living costs in Holland are also very high. My father works for the goverment and I don't know what his salaris is. No, that is not strange, in Holland we don't ask each other's salari. I travel for 3 months in India and yes, I like India very much. Yes, I also like your food. My family couldn't come, yes, I miss them very much and I'm really happy to see them again soon. I've been to Mumbai, Jaipur, small village in Rajastan, Bikaner, Amritser, Dharmshalla, McLeod Ganj, Bakshu, Srinagal, Cargil, al the small villages from there to Leh, Nubra Valey, Manali, Shimla, Delhi and Agra. I'm going to Varanasi, Humpi, Goa and than back to Mumbai. I'm really sorry I haven't been to your village and yes, of course next time I'll come and visit you, your family and your village.

Vond u bovenstaand stukje saai om te lezen? Lees het dan nog eens zo'n 100 x en u weet precies hoe ik me voel!
Help mij herinneren dat ik op mijn volgende trip een microfoon in mijn backpack stop, hoef ik de introductie maar 1 keer te doen.

Ondertussen spelen de gebruikelijke treintaferelen zich af. Beggers komen langs, chai-, khana- en overige-sellers bieden hun koopwaar aan en muziekanten spelen hun deuntje. Er wordt meegbracht eten genutigd en de resten worden samen met overig afval op de grond of uit het raam geflikkerd. Aangezien ik de enige gori ben krijg ik alle aandacht. Ik laat foto's van mijn trip en van thuis zien. De foto's van Marijn, Sanne en Else worden graag bekeken. De meiden zijn bij de jonge mannen razend populair en hebben bij deze een India verbod. Marijn looks like een animal (?!?), wat verduidelijkt wordt met het wijzen op zijn handen. 'If you touch sister, he sleps you to the ground!'

De dreumes van de familie draagt een 'snoezig' jurkje (zo'n turken-geval) zonder onderbroekje of pamper. Net als ik mij afvraag hoe ze het kind zo snel zindelijk hebben gekregen dient het antwoord zich al aan in de vorm van een kleine en een grote boodschap. Vlak voor mijn voeten wel te verstaan. De hele familie reageert enthousiast, ze vinden het reuze grappig. Ik vind het eigenlijk al genoeg dat ik dagelijks mensen overal hun behoeften zie doen.. er zijn grenzen, en die grens is nu bereikt, zo vlak voor mijn neus. Moeders pakt een stuk krant, veegt de vloer schoon en dumpt het zaakje het raam uit. Opgeruimd staat netjes.

Bij aankomst is mijn energie level gedaald tot ver onder nul. India is een energiesucker, zeker in de trein.
'Madam, you look verrrry beautiful' klinkt het naast me. Kijk, daar word ik nou pissig om. Met mijn haren alle kanten op, mijn make-up ergens in mijn nek en mijn bindi scheef op m'n kop look ik verre van beautiful (Sanne en Else, het India verbod voor jullie is zeer serieus) 'Don't even start.. I don't want your Riksja/Taxi/Hotel or any of your bisness, Nahi chaije.. danjawad!'
'Madam.. I don't have any bisness..'. Het is ook niet te geloven... zelfs zonder bisness wordt er nog gelogen!

Ik ben na Agra en mijn treinreis zo kapot, dat ik geen energie over heb om Varanasi in te gaan. Soms mis ik Nick een beetje. Niet alleen vanwege de gezelligheid, maar ook omdat India in je eentje zoveel harder binnenkomt. Er ontgaat je niks in deze meltkroes van van alles en nog wat die je zintuigen prikkelt. Mijn senses maken overuren. Niet alleen mij ontgaat niets, het ontgaat ook niemand dat ik ergens langsloop of binnenstap. De ogen zijn altijd op jou gericht en in je eentje word je continu aangesproken. Ik ben te aardig voor India. Ik kan mensen niet negeren. En dus geef ik maar weer eens antwoord op de voor de 100ste x dezelfde gestelde vragen, geef ik aandacht aan een bedelaar, speel ik met de straadkindjes en glimlach ik naar staarders en, ach, eigenlijk naar iedereen. Dat laatste moet ik toch echt eens afleren. Ik probeer het een dagje. Om energie te besparen maak ik geen contact, negeer vragen en opmerkingen en glimlach niet. Maar ik ben niet mijzelf en ik heb ook de hele dag geen lol. Je zou misschien adviseren om een tussenweg te zoeken... De Marlies kenners onder jullie weten echter dat ik het niet half kan doen.. het is alles, of niets. En dus ben ik maar weer gewoon mezelf en neem ik de gevolgen voor lief.

Maar eerst moet ik mijzelf even tijd gunnen om bij te komen. Ik wil me helemaal top voelen wanneer ik de plaats in ga die mij voor een groot deel heeft doen besluiten naar India te gaan. En dus blijf ik 2 dagen met een stapel boeken op mijn kamer en kom ik alleen naar buiten om wat te eten op het dakterras van mijn hotel. Heerlijk!

Na 2 dagen is het genoeg geweest en begint de buitenwereld weer te lonken. Ik ben immers in een van de oudste, heiligste en beroemste plaatsen ter wereld. Vandaag ga ik langs de Gaths van de Ganga varen om de dagelijkse rituelen van wassen, offeringen en gebeden te kunnen zien. Het is ongelofelijk fascinerend en ik kijk dan ook mijn ogen uit, wat een schouwspel! De Ganga is een plaats van leven en dood. Mensen wassen zichzelf in de heilige rivier, bidden naar moeder Ganga, offeren bloemstukjes met kaarsjes aan haar, maar doen ook de afwas en het wasgoed. Vlak daarnaast worden de overleden ondergedompeld voordat ze gecremeerd worden, in de open lucht, om vervolgens als as terug te keren naar moeder Ganga. Ik vraag honderd uit over de rituelen en vind de gedachten in dit geloof prachtig. De ganga is als een moeder, die alle slechte dingen van haar kinderen weg wil nemen (bad karma). Kindertjes worden niet gecremeerd, zij staan nog niet helemaal in het leven en kunnen heel snel weer reincarneren. Ze zijn als als lotusbloemen die moeder Ganga sieren.

En alweer ben ik in een plaats waar ik alleen maar mijn hotel hoef te verlaten om wat mee te maken. De oude stad Varanasi is een feest om door heen te lopen. In de smalle, kronkelige straatjes die langs de gaths lopen is van alles te zien. Ik klets met de baba's (heilige oude hippie's), ga op de treden van de gaths zitten om de badderrituelen vanaf deze kant gade te slaan, drink chai en maak wandelingen waarop ik veel mensen ontmoet en ongelooflijke dingen zie. De stad is met recht heilig te noemen. Er is hier een vibe die ik niet kan bevatten of verklaren, laat staan onder woorden kan brengen. Op een van mijn avdventure-walks ontmoet ik een man die mij de 7 stappen naar enlightment op een prachtige manier uitlegt. Bij de uitleg over suffering knapt er iets in mij en ik weet niet precies wat er met mij gebeurt, maar ik moet verschrikkelijk huilen. En ik kan niet meer stoppen. Ik huil om al het leed in de wereld. Ik huil om oorlogen, honger en armoede. Ik huil om mensen die slecht behandeld worden en om de mensen die anderen slecht behandelen. Ik voel alle suffering op mijn schouders rusten en voel het verdriet van de hele wereld.
Op een andere wandeling kom ik onverwacht bij de crematieplaats. Het eerste wat ik merk is de rook. Dan zie ik het hout en de shops die de spullen verkopen voor de crematie. Het tussen de stapels hout doorlopen is luguber en het zien van de shops die de bloemen en kleden verkopen doet mij de rillingen over mijn rug lopen. Ik loop het gebouw ernaast binnen dat uitkijkt op de crematieplaats. Ik krijg vreselijk last van de rook en wil weer weggaan als een jongetje die ik eerder gesproken heb mij roept. 'Sapna, come with me.. here the smoke is bad for you'. Hij troont mij mee en voor ik het weet sta ik op de plaats zelf, praktisch naast de familie. Ik heb sterk het gevoel dat ik hier niet hoor te zijn, dit is iets voor de familie en daarnaast, ik zie dingen waarvan ik niet zeker weet hoe lang het gaat duren voor ze van mijn netvlies zullen verdwijnen. En toch kan ik niet weglopen. Iets in mij weigert te bewegen. Ik schaam mij, hoewel het niemand wat lijkt te deren dat ik hier sta. En dan besef ik waar mijn schaamte vandaan kom. Het is MIJN cultuur. Hier is de dood niet erg, want het betekend weer nieuw leven. En het strooien van de as in de Ganga is de mooiste plek voor een Hindoe. Moeder Ganga neemt alle zorgen weg, spoelt alle slechte karma af en geeft weer nieuw leven. En daarnaast.. het cremeren is net zo 'gewoon' als alle andere taferelen die zich in India op straat afspelen.

In een vlaag van spirituele verstandsverbijstering laat ook ik me in de Ganga zakken. Stinken doe ik toch al en veel smeriger kan ik niet worden. En dus sta ik naast en tussen de Indiers in de heilige rivier, hun rituelen volgend. Ik ben nu verlost van al mijn bad karma, maar deze duik was niet alleen voor mij.. Bij deze graag een bedankje van mijn familie; voor jullie heeft mijn plons veel geluk en voorspoed tot gevolg. Graag gedaan.

Ik heb fantastische foto's kunnen maken... Helaas kan ik ze niet meer plaatsen, aangezien de max bereikt is en omdat mijn foto ruimte binnenkort verloopt. Ik zou jullie graag het einde van mijn reis laten zien, maar mijn geld om nieuwe en extra ruimte te kopen is meer dan op... Kan iemand een sponseractie op touw zetten???