Typisch India

Namastee lieve mensen,

Gelieve dit bericht met veel liefde en aandacht te lezen. Het is, dankzij het fantastische typisch Indiase elektriciteitsnetwerk, drie keer geschreven. Ook zullen jullie het moeten doen met de foto’s genomen vanaf de buitenkant van de Taj Mahal, aangezien de disc van mijn Taj Mahal bezoek leeg blijkt te zijn., nadat ik gevraagd had of de disc gecontroleerd was en er instemmende geheadwobbled werd. Typisch India.

Hoewel alles spotgoedkoop is moet je wel even rekening houden met de houdbaarheidsdatum. Niet alleen alles gaat binnen mum van tijd kapot of raakt op, het doet vaak ook het tegenovergestelde van wat het moet doen. Een veel gehoord comentaar is 'Yeah.. but I bought it in India, so I should have known'. Pennen, aanstekers, kleding.. het gaat met geluk een paar dagen mee. De chocolade smaakt een beetje vreemd, maar we wijten het aan typisch India.. dat is het inderdaad wanneer we de datum checken en erachter komen dat die verliep op 18 mei, vorig jaar. Kaarsen zijn in een uurtje opgebrand. Mijn lipbalm heeft een opening aan de onderkant en alarmklokken geven gemiddeld een dag of drie de juiste tijd aan. Dat is dan weer typisch India, aangezien elke Indier je verkeerde informatie geeft over tijd. Na enig onderzoek kom ik erachter waarom de aangegeven tijdsduur nooit klopt. Het is heel simpel. Ze hebben geen idee! Ze weten niet wanneer de bus komt, hoe ver het is, hoe lang de electriciteit weg blijft of op welk tijdstip de shopeigenaar terug komt. Maar wij VRAGEN iets.. en verwachten antwoord. En dus wordt er lukraak een tijdsduur genoemd, die dan vervolgens niet klopt, om ons tevreden te stellen.

Niet gezelli Delhi eindigt toch nog met wat oerhollandse gezellige uurtjes op het dakterras (dank Marloes en Laura.. goed thuisgekomen? Hoe is het met het stoppen? Kom zeker binnekort Groningen onveilig maken…) Ik neem afscheid van Nick en ontvlucht Delhi. Weg van de madness. Volgeladen (je ziet nauwelijks verschil tusssen mij en de gemiddelde pakezel hier en ook ik zak bijna door mijn hoeven) kom ik aan op station Delhi. Ik geef mijn riksjawallah 50 rupees. ‘Kja abka tjalies rupees kole hain? (heb je 40 rupees terug?) ‘Nahi hain’ klinkt het antwoord. ‘ab dus rupees, bag dus rupees, bies rupees dena moeje hain’ (nee, 10 rupees voor jou en 10 voor je tas, geef me 20 rupees). Wel pottverdrie dubbel Delhi! De *#!*#! ging akkoord met 10 rupees, heeft nooit ook maar iets gezegd over mijn tas en aan het einde van de rit wil de eikel ineens 10 rupees extra voor mijn backpack. Typisch India. Ik trek de 50 rupees uit zijn handen en eis mijn wisselgeld terug voor ik hem betaal. Met een ‘moeje pakel nahi hain’ (ik ben mallle pietje niet) verlaat ik het driewiellige voertuig. Klaar voor de volgende uitdaging die uiteraard niet lang op zich laat wachten.

Normale touristen stappen een travelagency binnen, bestellen een treinticket, betalen een flinke commissie extra en halen hun kaartje een paar uur later op. Sommige touristen gaan naar de touristencounter op het station en halen hun kaartje daar. Enkele touristen, u voelt ‘m al aankomen, wagen zich in de chaos van verhitte en gretige ledematen in front of the local counter. Indians duwen, trekken en vechten hun weg naar voren. Ik trek en vecht uiteindelijk ook maar mee, nadat ik ontdek dat een vriendelijke glimlach van mij kant mij vijf voordringers oplevert. Eenmaal vooraan word ik met opgetokken wenkbrauwen aangestaard en zonder pardon naar het touristenloket verwezen, maar dat is dicht (zoals ik al wist en tot grote ergenis van de vechtende menigte achter mij in mijn beste Hindi uit probeer te leggen). Na een viertal loketten en een vermoeiende typisch Indiase 20 minuten van het welbekende kastje naar de muur gestuur, ben ik het zat. Ik vraag 2 locals een kaartje te kopen en binnen 5 minuten zit ik in de trein. Typisch India.

Ik weet inmiddels wat te zeggen als het staren uit de klauwen loopt en in de trein dient zich een uitstekende gelegenheid voor om dit uit te proberen. ‘Toem marra behen nahi hain?’ vraag ik met opgetrokken wenkbrauwen. Er valt een bedenkelijke stilte. ‘Ha merra pas behen. Kjo?, klinkt het wanneer de kerel in kwestie van de eerste verbazing is bekomen. ‘Moedje kjo dicte hain?’ De vrienden van de staarder komen niet meer bij. Ik heb hem net gevraagd of hij soms geen zuster heeft om naar te kijken.

Midden in de nacht arriveer ik in Agra, pak een riksja en laat me afzetten bij het Raj Hotel, het hotel dat het dichtst gelegen is bij the south gate of The Taj Mahal. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en klauter gelijk het dakterras op. Het prachtige bouwsel is maar voor een gedeelte zichtbaar, maar wel zo dichtbij dat ik mijn hart in mijn keel voel bonken. Wow!
Totally amazed wacht ik de zonsopkomst af. Als de schemer plaatsmaakt voor het daglicht wend ik mijn blik van de Taj af om de omgeving te zien. Ik draai me om en kijk recht in de ogen van een aap. Wow! Hoewel ik tijdens mijn reis talloze apen heb gezien, de onverwachte aanblik van dit dier brengt iedere keer weer een grote glimlach op mijn gezicht. Hoe geweldig is dit… dat ik dit mag zien! De macaque kijkt mij uitdagend aan en paradeert daarna op arrogante wijze over de balustrade vlak langs mij heen. Wow! Terwijl ik de parmante aap gadesla, verschijnt er nog een aap. Wow! Mijn hart verzakt een aantal typisch Indiase kilometers wanneer een derde aap achter mij op de tafel springt. Wow! En dan komt de volgende… binnen now time ben ik omsingeld door apen. Ik kijk mijn ogen uit terwijl de grappige ‘bandars’ over de daken springen, een ontbijtje nuttigen, met elkaar spelen en vechten.

Doodmoe maar zielsgelukkig begeef ik mij naar mijn kamer die geheel in typisch Indiaase stijl is. De deur klemt, de wasbak lekt, de wc stinkt en de bril is gebroken. Het gordijn donderdert compleet met roede van de muur als ik tevergeefs het raam probeer te openen en in mijn bed lopen beesjes, hoewel ze dit keer niet bijten. Ik stel de staat of de kamer vast bij kaarslicht. De Indiase Eneco doet aan verassingpaketten, het is het altijd weer een surprise wanneer en voor hoelang je stroom hebt. Typisch India.

Wanneer ik wakker word besluit ik eens even inlichtingen te gaan inwinnen over bezienswaardigheden, tijden en prijzen. Een vermoeiende energievretende activiteit die vaak meer vragen dan antwoorden oproept, meer verwarring dan duidelijkheid schept en jou achter laat in een chaos van mogelijkheden die volgens anderen dan weer onmogelijk zijn. Typisch India. In de eerste plaats komt dit door het feit dat, hoewel je je vraag aan 1 persoon stelt, je van 10 personen antwoord krijgt. De antwoorden komen vaker niet dan wel overeen en voor je het weet sta je te midden van een heftige discussie in rap Hindi gevoerd. ‘Eh.. excuse me?! Met een ‘BUZ!!!TJOEP!!!’ leg ik ze het zwijgen op en langzaam maar zeker werken we naar het punt dat ieder om de beurt praat. Laten we zeggen dat een klas managen op de Kingma eenvoudiger is. De mannen vallen elkaar continu in de rede en ik moet streng optreden. Nee, straks mag jij.. nu is deze meneer aan de beurt. Het antwoord is sterk afhankelijk van de business van de persoon in kwestie en op die manier zijn dezelfde plaatsen verrrrrrrry long way (autoriksja) en verrrrrrrry close (cicle riksja) heb ik alle tijd (restauranteigenaar) en moet ik opschieten (gids). De verleende dienst kost geen enkele moeite (wanneer je nog overgehaald moet worden) maar blijkt uiteindelijk zeer zwaar te zijn (als er betaald moet worden). Typisch India.

De drie sights die ik wil bezichtigen,, de baby Taj, Agra red fort an uiteraard DE Taj Mahal, kosten mij bijna 3 dagen dagbudget. Ik blijf 9 dagen in Agra om te sparen. Elke avond wandel ik langs de winkeltjes en daarna over het door groen omgeven paadje langs de buitenpoort van de Taj naar de rivier. Vanaf daar kan ik de noordwest kant van de Taj van zeer dichtbij van kleur zien veranderen en luisterend naar mijn muziek voel ik me intens gelukkig dat ik op deze plek zit… I’m sitting here looking at the Taj Mahal!!!
Het wandelingetje duurt de eerste dag 10 minuten, de dagen die volgen bereiken aan het einde van de week een recordplaats van 2 uur. Het nieuws heeft zich als een lopend vuurtje verspreid. Sapna.. de gori met bindi die elke avond langskomt en Hindi spreekt, die wil iedereen wel eens even ontmoeten. Iedereen schijnt mijn naam te kennen, roept me binnen voor chai en proberen me niks uit hun shop te verkopen want ze weten toch al dat de gori koetsh nahi chaije (niks wil). Ik ben enorm druk met overal chai drinken, achter op de moterbike door Agra scheuren om overal voorgesteld te worden aan familie en vrienden van iedereen uit ‘mijn straatjes’. Ik ontmoet zoveel mensen; grappige, intelligente, lieve, filosofische, eenvoudige, rijke en arme mensen. Mensen in alle soorten en maten en ik heb de meest waanzinige gesprekken.

Ik betaal de hele week niks voor mijn riksja. Als tegenprestatie bezoek ik talloze shopjes en luxe winkelcomplexen waar mijn riksjawallah commissie voor krijgt. Typisch Inida. De kleine shopjes zijn uitermate geschikt voor een gezellig babbeltje onder het genot van een kopje chai. De luxe winkelcomplexen moet je gewoon als museum zien. De prachtige handicrafts, homedecoration, meubels, kunst, kleding, beelden en andere souviniers zijn zeer het bewonderen waard. Ik komt totaal niet in de verleiding iets te kopen, want de prijskaartjes vertellen mij dat elk gemiddelde object hetzelfde kost als mijn 90 dagen in India.

Degene die mij vervoert in Riksja of op moterbike wordt om de haverklap gestopt door mij. Met kindertjes moet gekletst worden, slums moeten bezocht worden en olifanten geknuffeld. Het lot van sommige olifanten gaat me, zeer pijnlijk, aan het hart. Ik check elke olifant die ik tegenkom, iets wat ik geleerd heb op het wildlife resque centre. Ik schiet er niet veel mee op, want het maakt me alleen maar ontzettend kwaad. ‘Look, your elephant has a gapinng wound on is head!’ ‘Yes, Elephant sleep on rocks’. Ik kan mijn orenniet geloven. ‘Yeah, that’s why all elephants walk around with holes in their head!’ ‘What?!’ onbegrijpend kijkt de mahoud me aan. Ik ben te boos om Hindi te spreken. Ik verlies mijn engelengeduld dat ik normaal heb met India, kan niet surenderen to this. ‘You don’t take good care of your elephant! Bad Karma! Next life you come back as elephant and experience suffering from people who hit you and let you have pain! Ik weet dat ik een beetje ver ga en dat ik het eigenlijk moet accepteren, zoals ik ook armoede accepteer. Maar mijn gevoel weigert.

Ik loop richting het agra fort en zie een gids op mij afkomen. ‘Nahi Chaije, danjawad’ roep ik al voor hij ook maar iets kan zeggen. Hij tovert een grote grijns op zijn gezicht terwijl hij gratis zijn diensten aanbiedt aan iemand die zijn taal spreekt. Ik neem normaal nooit een gids.. soms vertellen bewakers het een en ander en anders haal ik al genoeg voldoening uit het ronddwalen in de imposante tempels, paleizen en forten omgeven door schitterende tuinen. Maar hier zeg ik natuurlijk geen nee tegen. Het is ontzettend leuk om een fantastische rondleiding te krijgen, te luisteren naar alle informatie en vooral het kleurrijke leven dat hier ooit geleefd isvoor je te kunnen zien.

Daarna wil ‘ie wel graag een keertje daten. Tja, het blijft natuurlijk wel typisch India.

Sjahan, ontwierp het Taj Mhahal uit liefde voor zijn favoriete vrouw, Mumtaj, die hem 14 kinderen schonk. Vlak na de geboorte van hun laatste kind stierf zij en Sjahan was kapot van verdriet. Haar tombe staat precies in het centrum van de Taj en vanaf het fort kon Sjahan de Taj Mahal in volle glorie zien staan. Het was het laatste wat hij zag, weerspiegeld in een diamant, voor hij stierf.
De spanning is aardig opgevoerd… ik begeef me al een week rondom deze bijzondere tempel en heb ‘haar’ van alle kanten gezien, maar vandaag ga ik dan eindelijk daadwerkelijk naar binnen. De schoonheid is oogverblindend, schitterend in het zonlicht. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n mooi gebouw gezien. Iki blijf er de hele dag. De prachtige omliggende tuinen zijn uitermate geschikt voor lekker mijmeren, boekje lezen of wat schrijven. Waar of wanneer je ook opkijkt.. je ziet de imposante Taj Mahal. In het verschillende licht van de dag veranderd de tempel licht van kleur. Het is heerlijk zovaak als ik wil in en rondom de Taj te lopen en ben verrukt van het feit dat ik hier ben.

De hele dag door wordt ik gevraagd met Indiaase toeristen op de foto te gaan. ‘One snap, maddam!’ Krijsende baby’s worden in mijn handen gedrukt, een onwillige peuter op mijn schoot gezet en vervolgens scharen moeders, tantes, ooms, een eventuele oma en wat pubers zich om mij heen voor de picture. Dan wordt er gewisseld, want vaders wil natuurlijk ook een kiekje met de gori. Ik sta denk ik inmiddels in zo’n 100 plakboeken.

Ik verlaat als laatste de Taj Mahal en heb een magisch moment als ik er in mijn eentje recht voor sta. De marmeren tempel torent hoog boven mij uit en staat in alle pracht te schitteren in het maanlicht. Ik bedenk me hoeveel magical moments ik in India al beleefd heb en realiseer mij voor de zoveelste keer... dit is typisch India.