Bye Bye Mumbai

Namaste lieve mensen,

Danjawad voor jullie lieve, leuke en grappige berichtjes.. please, blijf ze tot het laatste moment sturen (anders kom ik niet naar huis)!

Na een paar dagen lekker chillen in Palolem kom ik weer thuis in mijn geliefde Mumbai. En zoals 'altijd' houdt het me bezig als een bijtje. Aan het einde van mijn rupees heb ik nog een stukje India over... ik moet aan de bak. Diezelfde ochtend bel ik al mijn Bollywood contacten af en gelukkig kan ik de volgende dag gelijk alweer aan de slag. Ik gedraag me zoals het een echte filmster betaamt; wimpel slechtbetaalde jobs af, wil best komen maar dan op mijn voorwaarden en op mijn tijd en alleen voor een belachelijk hoog bedrag voor een extra. Mijn stelallures werpen vruchten af. Niet alleen zijn er vollop interessante shootings, ik ben ook druk bezig gori's en gora's te scoren voor Bollywood om zo mijn commissie binnen te halen. En dus zit ik geen moment stil in Leopolds, mijn 'stamkroeg/eetcafe'. Ik ren tussen de tafeltjes door wanneer ik foreigners binnen zie komen of voorbij zie lopen op straat. Ondertussen hol ik ook van het ene naar het andere tafeltje om te kletsen met iedereen die ik na 2 dagen Mumbai alweer ken. In mijn straatje maak ik een praatje met de Bollywood agents en een babbeltje met de backpackers. Het duurt een eeuwigheid voor ik op de plek ben waar ik zijn moet, maar ik geniet met volle teugen. Ik voel me thuis in mijn buurtje. De sellers zijn blij dat ik weer terug ben, puur voor de gezelligheid, ze weten immers dat ik toch niks koop. Uiteraard zijn er altijd een paar volhouders en ze hebben geluk, want ik ben nog op zoek naar een paar enkelbandjes. Het is niet eenvoudig souvenierssellers aan het verstand te peuteren dat je, ondanks je blanke huid, niet veel te besteden heb. 'You go to hotel and get money' luidt het advies. Als ik uitleg dat daar ook geen geld is mag ik met creditcard betalen. Sorry my friend, maar ook dat gaat niet lukken. Je zult het moeten doen met het geld dat ik op zak heb. Ik bartain als een gek voor twee enkelbandjes. Hij vraagt 500 rupees (10 euro) en ik houd voet bij stuk: 100 rupees (2 euro). Als de eigenaar in de gaten krijgt dat ik echt niet meer geld heb gooit hij het over een andere boeg. 'Maybe you have something in exchange?' Ik begrijp werkelijk niet waar hij naartoe wil. 'Like what?' vraag ik dan ook onthutst. 'Maybe you have something like camara, I-pod or mobile?' Het duurt even voor ik uitgelachen ben en antwoord kan geven. Wat een grapjas!

De leukste shoot die ik moet doen, en waar ik erg naar uit kijk, is een stand- in voor een actrice uit Praag. Zij is al wat ouder en ik mag dus alle 'stunts' uitvoeren. Hilarisch... ben ik ineens stuntvrouuw! Er komt een heel team aan mijn metamorfose te pas. De haarstyliste zorgt voor mijn pruik en een ander mannetje komt 'm vastlijmen. Daarna krijg ik make-up van de ene meneer en op de set 'special' make-up van de andere meneer. Ik heb een dresser en een 'special' dresser die mijn schoenen aantrekt. Hylarisch... word ik ook nog eens als een ster behandelt! Vervolgens loop ik de hele dag te zweten in het gigantische kostuum en krijg ik knallende koppijn van de pruik en de geinproviseerde tulband. Maar.. alles voor het goede doel. Ik ben de enige gori vandaag op de set en word behandeld als een queen. Zelfs de director komt regelmatig checken of ik iets nodig heb. Ik heb geen idee wat ik straks moet gaan doen en wanneer, maar ja, daar ben ik inmiddels wel aan gewend... het blijft natuurlijk wel Bollywood in India. Het blijft echter de hele dag een raadsel. Ik ben al vanaf 9 uur op de set en om 7 uur heb ik nog niks gedaan. Na een heftige discussie aan de telefoon met mijn agent (Sommigen in het Bollywoodwereldje zijn echte suckers!) krijg ik inmiddels wel meer betaald, maar ik heb nog steeds geen enkele clue over het hoe en wanneer ik in actie moet komen. Ik besluit dan maar een praatje te gaan maken met de 'echte' caracter. Het beste besluit van de dag, want het blijkt een fantastische vrouw. Ze neemt me mee naar haar trailer die volgens haar ook de mijne is (ziet u de progressie hier? Ik krijg nu zelfs mijn 'eigen' trailer!). We clicken enorm en delen een paar bijzondere uurtjes. Totdat iemand ons komt vertellen dat we klaar zijn voor vandaag. Klaar?!? Ik heb nog helemaal niks gedaan! Ik word morgen weer verwacht maar tot mijn en de directors grote spijt heb ik morgen andere verplichtingen... U ziet, het leven van een ster gaat niet over rozen...

Als we na een lange shooting day, zonder shots van mij, terug naar Mumbai reizen voelt het hulpje van mijn agent zich niet zo fit. 'Today I'm too many sick' kondigt hij aan, ondersteunt door een overdreven zielig gekuch. 'I'm feeling soooooooo sick, too many sick I feel!' Meneer is verkouden en kijkt me met waterige oogjes aan. Okay, hij is niet helemaal lekker, maar overdrijven is ook een vak. 'You're such a man' reageer ik lachend. 'Rrrrrrealy?' vraagt hij blij verrast. Hij denkt dat ik hem net een compliment heb gegeven. 'Rrrrrrealy' bevestig ik. 'You act like a typical man that is not feeling wel'. 'Tank you' roept hij dankbaar uit. Door al die 'complimenten' voelt hij zich gelijk een stuk beter. 'Tommorrow I go to doctor, tonight doctor is closed' kucht hij aanstellerig. 'You're sure you don't need to go to the hospital?' vraag ik sarcastisch. Hij kijkt bedenkelijk. 'Maybe is better, hospital, but too many expencive! I go tommorrow doctor.' besluit hij 'Well, I think you will survive tonight, you're a strong man'. 'Rrrrrealy? You tink I'm a strong man? Tank you. I go to gym many many times' verklaart hij trots terwijl hij zijn spierballen laat zien. Ik denk niet dat hij nog een dokter nodig heeft morgen... Zo te zien is hij weer helemaal opgekikkerd.

Ik ben na een dag 'hard' werken toe aan een drankje en zoals altijd is het gezellig in Leopolds. Wanneer ik een pakje sigaretten wil gaan halen eindig ik zittend op de straat tussen de beggers. We kletsen wat in Hindi, ik zing liedjes voor de kinderen en knuffel de peuters die op mijn schoot zitten. Waarschijnlijk heb ik morgen luizen, maar dat zien we dan wel weer. Een man 'from the higher cast' komt naar mij toe, geroerd door emotie. 'Thank you so much for loving all people' Voor mij is dat de gewoonste zaak van de wereld, maar deze dankbetuiging raakt mij toch.
De volgende dag komen alle beggers rond Colaba enthousiast op mij af. Dit keer niet om te bedelen, maar om mij gedag te zeggen. Die avond komt een van de jongetjes naar mij toe gerend. 'Sapna! Sapna! Come! Come with me!' 'Where do you want to go?' vraag ik verbaasd. 'I show you more poor people!' roept hij enthousiast. 'But sweety, why do you want to show me more poor people?' Zijn antwoord maakt alles duidelijk: 'You love poor people!!!'

De nu volgende belevenis is opgedragen aan Vanessa, die ook alle agenten aan haar charmes laat bezwijken...

Op een avond ontmoet ik in Leopolds een grote stoere Fin die net in Mumbai aan is gekomen en vannacht alweer weg moet. Hij wil nog graag even the Gateway of India zien en dus beloof ik met hem mee te lopen voor een tourtje. The gateway is 's nachts gesloten, maar met een beetje geluk loopt er geen politie rond. Net als we het terrein op willen lopen komen daar toch twee agenten aan, aggressief schreeuwend en met hun stokken zwaaiend. Het maakt indruk op de grote stoere Fin die verschrikt achter mijn rug duikt. Op mij niet. 'I'm really afraid of the indian police' fluistert hij. Ik niet. 'No problem, I'm really good with the police' antwoord ik. 'Don't show me!' roept de Fin, maar het is al te laat. Met mijn aller liefste glimlach loop ik op ze af. 'Namaskar! Abkes he hain?' De aggressieve houding verdwijnt, zoals ik al had verwacht, als sneeuw voor de zon.
'Atja hain! antwoorden de agenten stralend. 'Ab kes he hain?' 'Me tik hoe, danjawad' Na de begroeting en het algemene hoe-gaat-het vertellen de agenten vriendelijk dat de gateway gesloten is. Met mijn aller liefste smeekgezicht begin ik aan mijn verleidingsprocedure' Me pata hain! Mera doste adz rat djangi airport... Hum India or Mumbai bahut passen hain... mera doste milange Gateway of India nahi hain! Please!!! Ek minut! (I know! But my friend leaves tonight and he hasn't seen the Gateway! We love India and Mumbai! Please, 1 minute!) Met een zwaai van de politiestok, zaols ik al had verwacht, wordt de weg voor ons vrijgemaakt.

Na ons rondje Gateway lopen we een groepje verveelde taxidrivers tegen het lijf. 'Taxi, Taxi? Where you going?' 'Taxi nahi chaije!' antwoord ik vrolijk. 'Tommorrow?' proberen ze nog. 'Khal me djangi airport, by train, mera pas paisa taxi nahi hain'. Ik heb net uitgelegd dat ik morgen inderdaad naar het vliegveld moet, maar dat ik met de trein ga, omdat ik geen geld heb voor de taxi. Voor ik het goed en wel in de gaten heb staan vier taxidrivers ruzie te maken over wie mij GRATIS naar het vliegveld mag brengen. Nadat ik er eentje uitgekozen heb en tevreden wegwandel mompelt de Fin 'Now you're really showing off!'

Hoewel totaly broke, op de een of andere manier eindig ik altijd weer in het Taj Mahal hotel (lees: drie nachten daar staat gelijk aan mijn hele budget voor drie maanden India). De vorige keer ontmoette ik het Indian rugby team, deze keer ontmoet ik een gozer op de Bollywoodset die vrienden heeft die daar poeppie sjiek bivakeren. Natuurlijk sla ik de uitnodiging niet af en kom ik even een hapje en een drankje doen. Ik ben helemaal in mijn nopjes met mijn sociale vaardigheden en geef mijzelfe een mentaal schouderklopje. Goed bezig. Het ene moment zit je met beggers op de straat, het volgende moment wordt je glas bijgeschonken in de Taj!

De tijd van afscheid nemen is alweer aangebroken. 3 maanden India... wat is het voorbijgevlogen! Allehoewel... Elke dag in India is zo intensief dat elke dag dubbel telt. En in 1 dag beleef je avonturen voor een week. Na een simpel rekensommetje zou je kunnen zeggen dat ik 2,5 jaar door india heb gereist. De situaties waarin ik ben beland waren vaak zo hilarisch dat ik dacht 'waar hangt de camara'! Ik ga het missen, de maddness. En jullie waarschijnlijk de verhalen. Daarom tot slot nog wat Indiase humor...

'What is happend to your skin?' (here we go again) These are freckels, from the sun' De Indier trekt een vies gezicht terwijl hij mijn huidje bestudeerd. 'In Holland it's normal to have freckels, they like my freckels in Holland'. 'In India we don't like'. Thanks maar weer voor de openhartigheid!

In India is het uiteraard goed voor je zaak om aanbevolen te worden in de Lonely planet. Vol trots wordt dat dan ook op het uithangbord vermeld. Maar wat te doen als je er niet in staat? Dan schilder je gewoon op de muur: 'As soon as possible recommanded in the Lonely planet'

Na de beschaamende ervaring van mijn ondergoed open en bloot op straat, was ik het braaf zelf. Nadat ik 's ochtends mijn stringetjes in mijn kamer te drogen heb gehangen kom ik 's middags terug om te ontdekken dat al mijn ondergoed weg is. Foetsie. Spoorloos. Na enige investigation is de verdwijning nog altijd een groot mysterie. En dus voor de allerlaatste keer... daar gingen al mijn stringen!

Maris, hoewel de hapjes hier verrukkelijk zijn heb ik me ingehouden. Je word er zo dik van.. en je krijgt er ook een rare smaak van in je mond!

De spelfouten op de menukaarten zijn vaak zo grappig dat je denkt dat het met opzet is gedaan. Wat dacht u van paincakes, real 'Maxican' food of snakes (snacks)? Bij de expresso weet je het zeker... dit is expres so geschreven!



Dag mooi India,

Ik heb je intens lief gehad. En sporadisch, op momenten dat ik even niet meer kon surrenderen, diep gehaat. Je hebt me laten lachen en laten huilen. Er is geen land dat zulke emoties in mij heeft losgemaakt. Geen land dat mij mijn sensen zo bewust heeft laten gebruiken. Geen land dat mij leerde alles te nemen zoals het komt. Er is geen land zoals jij. Je schoonheid en je vuiligheid, je rijkdom en je armoede, je eerlijkheid en je bedrog, je rust en je bedrijvigheid... je hebt me alles laten zien. Voor mij heb je geen geheimen meer, en toch blijf je mysterieus. Ik zal jouw spiritualiteit altijd bij me dragen, je hebt een plekje in mijn hart.

Dag mooi India.... tot ooit.