Biken op Bali
Door: Marlies
Blijf op de hoogte en volg marlies
05 Oktober 2007 | Indonesië, Bali
Lieve blanda's
Selamat Pagi/Siang/Soere/Malam allemaal.
Terimakasi voor jullie vele berichtjes! Ik hoop dat jullie ze tot het laatste moment blijven sturen!
Ik begin aan een van mijn laatste lange reizen, ze zijn nu op een hand te tellen.. het einde komt in zicht! Ik heb nu talloze keren gevlogen, maar ik vind het iedere keer weer een sensatie. De motoren brullen en de vlinders dartelen door mijn buik. Klaar voor take off, klaar voor mijn laatste avontuur.
'S ochtends vroeg kom ik aan op Singapore airport en ik heb een ontzettende trek. Na vegatarisch India met af en toe een stukje kip weet ik precies waar ik zin in heb... een heerlijk broodje Holy cow! U snapt, ik heb de rest van de dag bij de Mac Donalds doorgebracht. 'S middags pak ik de trein naar Kuala Lumpur vanwaar mijn vlucht naar Bali vertrekt. Zodra ik imigration uit loop voel ik mij als een Indiase die voor het eerst in het buitenland komt. Er wordt mij verteld dat ik 10 minuten op mijn tas moet wachten. Dat verbaasd mij natuurlijk niks. Ik instaleer mijzelf op een lekker plekje met boek en sudoku.. ik hou het hier wel een half uurtje uit. Maar dan gebeurt er na 5 minuten iets heel onwaarschijnlijks... daar komt mijn tas al aan! 5 minuten te vroeg!!! Ze hebben hier duidelijk een verstoord tijdsbesef. Eenmaal buiten het vliegveld weet ik niet wat ik zie... wat een idioot 'land'! Het wegdek wordt absoluut niet efficient gebruikt en totaal niet optimaal benut. Het verkeer rijdt hier allemaal in 1 richting. En ondanks het feit dat er nog genoeg ruimte is, blijft iedereen gewoon achter elkaar rijden. Nou ja zeg! Er zijn stoplichten waar iedereen ook nog voor stopt en de geparkeerde auto's staan in vakken! Kan het nog gekker? Ze hebben hier denk ik wel hele goede straatvegers.. er is geen vuiltje op straat te bekennen. En er is nog iets vreemds... er zijn helemaal geen dieren... geen olifant, geit, kameel of koe te bekennen. Als iemand mij vervolgens ook nog eens aanspreekt met 'Sorry to disturb you' kan ik mijn oren niet geloven. Ik ben drie maanden lang ongevraagd gedisturbed! Heel merkwaardig hier.
Na mijn vlucht vanuit India, dagje airport hangen in Singapore, met de metro naar het treinstation om daar nog 5 uur te wachten op mijn trein, dagje KL in (is helemaal niet leuk en heel raar zonder Sonja) plof ik vermoeid neer in mijn vliegtuigstoel naast het raam. Ik ben opgelucht dat de stoelen naast mij vrij blijven. Ik heb even geen zin meer om te socializen.. Op het allerlaatste moment komt er toch nog iemand naast me zitten. Shit. Ik duik in mijn boek en gelukkig doet hij hetzelfde. Na een uurtje raken we toch aan de klets (zeer ongebruikelijk bij mij) en gelukkig maar, want wat een leuke vent! Onder het genot van een fles wiskey wisselen we de wildste verhalen uit.. super gezellig. Halverwege de fles krijgt de ontmoeting een fantastische wending.. ik ben uitgenodigd voor de bruiloft van zijn dochter de volgende dag. JAHOE.. I'm going to a wedding on Bali!!
Ik kom veel te vroeg aan bij het Rith Carlton Hotel en heb dus genoeg tijd om deze fantastisch plek te bewonderen. Ik waan me een oosters prinsesje en loop rond in een plaatje dat je normaal alleen in reisbrochures ziet. Levensgrote Budhabeelden, waterpartijen en zwembaden die de illusie geven over te lopen in zee, felgekleurde bloemen overal.. in de struiken, bomen, op de tafels, in de vijvers en zelfs op het toilet dat overigens zo mooi is dat ik even overweeg om er vanavond te gaan slapen. Bij een van de idylische zitjes ga ik heel decadent maar gelijk aan de gigantisch dure cocktail, kijk.. als je hier dan toch zit moet je het wel in stijl doen. Uiteraard gooi ik eerst de helft van mijn drankje over de tafel heen.. tja, ik blijf natuurlijk wel gewoon Marlies. De rest was een euro per slok dus ik heb enorm bewust genoten.
De ceremonie is zoals je dat verwacht van een bruiloft op Bali. Het prachtige bruidspaar komt aangelopen over een pad van bloemetjes. Ze geven elkaar het jawoord met op de achtergrond de zon die bijna in de zee zakt. De bruidegom is een knappe Fransman in pak op slippers, de Chinees/Malysische bruid een plaatje in haar witte jurk. De vader van de bruid is enorm verrast en enthousiast als hij mij in de gaten krijgt. Ik word aan de hele familie voorgesteld en mag kiezen uit zijn drie zoons! Een aantrekkelijke optie als dat een bruiloft op Bali inhoudt... Tijdens de coctail word ik helemaal opgenomen in de knotsgekke familie en vriendenkring. Ik vermaak me prima. Dit is wel echt mijn type bruiloft.. sprookjesachtig mooi, maar wel met een prettig gestoorde groep mensen. Terwijl we ons de cocktails en verse fruitdrankjes goed laten smaken en ik op een heerlijk olijfje knabbel geeft de ondergaande zon een prachtige oranje glans. De tafels voor het dinner op het gazon zijn schitterend gedekt en het eten is verrukkelijk.. na al die goedkope straattentjes laat ik het mij allemaal wel smaken. Er wordt lang nagetafeld voor we met een groot gedeelte van de gasten in de gehuurde bus stappen om het feestje in een hippe bar voort te zetten. Het was een dag om nooit te vergeten. Ik ben blij dat ik getuige mocht zijn van deze fairy tale..
Na drie maanden in India de stoep te hebben vermeden en inmiddels totaal imuun voor het horen van een claxon loop ik nietsvermoedend in Kuta over straat. Na ongeveer een kwartier krijg ik in de gaten dat iedereen naar mij aan het toeteren is. Oeps...
Ik ben nog steeds geneigd Hindi te spreken en ik baal ervan dat ik mij niet meer in een andere taal uit kan drukken Zo snel mogelijk een beetje Indonesisch leren dus. Dat gaat vrij vlot, want sommige woorden zijn hetzelfde in het Malysisch en natuurlijk heb ik aardig wat woordjes van Djamell meegekregen.
Hoewel ik in Djamell zijn familie alleen maar gezellige en keurige mannen heb ontmoet zijn de Indonesische mannen hier strontvervelend. Er wordt gefloten, geroepen, gesist en ik word gecomandeerd hier te komen. Er wordt aan me getrokken, ongewenste armen om me heen geslagen en als ik een hand geef moet ik vervolgens geduldig afwachten of ik hem weer terug krijg. Ik sla gemiddeld zo'n 30 uitnodigingen af om naar de sunset te gaan kijken en nee, ik heb geen zin om met jou over Bali te gaan toeren. Ik kan alles gratis krijgen.. in exchange for love. Excuse me?!? Staat er soms 'dame van lichte zeden' op mijn voorhoofd gestempeld?!? Het duurt dan ook niet lang voor ik met een 'LEAVE ME ALONE AND DON'T TOUCH ME' face door de straten banjer.
Kuta valt mij enorm tegen. In plaats van het bountyeilandje dat ik verwachtte aan te treffen kom ik een super toeristische plaats. Mac Donalds, de Pizzahut, KFC, Starbucks... en dat allemaal keer 2. Het is zo'n typische-package-holiday plek waar iedereen naar toe komt om twee weken bij het resortzwembad rond te hangen om dan vervolgens thuis te kunnen vertellen dat ze op Bali zijn geweest. Het strand is niet bijzonder mooi en ik besluit gelijk mijn plannen om 3 weken op dezelfde plek te blijven om te gooien. Ik had met mijzelf afgesproken om even niet meer te gaan reizen, om een beetje bij te komen van alle ervaringen voor ik naar huis ga en dus pak ik mijn dagrugzak, huur een scooter voor onbepaalde tijd en ga met een klein touristenkaartje op weg om Bali te gaan verkennen. Bali is fantastisch mooi en hier zijn is een feest der herkenning. De mensen, de gezichten, de taal, de geuren en het eten.. ik ken het allemaal! Ik ga niet naar de luxe aangeklede restaurantjes, maar eet heerlijk home cooked food bij de straattentjes. Enthousiast trek ik de deksels van de pannen om te zien wat voor lekkers er vandaag weer klaargemaakt is en of ik iets herken. De verloren kilo's van India zitten er vrees ik zo weer aan. Maar zodra ik Kuta verlaten heb en ik over de Balinese wegen toer voel ik een enorm gevoel van vrijheid. Ik kan gaan en stoppen waar ik wil, maak praatjes met de locals, bekijk mystieke tempels, rij door de jungle en aanschouw de typisch Indonesische rijsterassen. Ik neem de kleine weggetjes en verdwaal net zolang tot de zon aangeeft dat het vier uur is en ik de weg moet gaan vinden naar het volgende plaatsje. Ik geniet met volle teugen van dit voor mij onverwachte avontuur. Wat een ultieme vrijheid! Ik rij over een afgelegen weggetje dat naar beneden loopt als ik plotseling zand en losse steentjes op het asfalt ontdek. En dan doe ik het stomste wat je maar kunt doen... remmen. Terwijl ik van mijn bike afkletter en over het asfalt met de kiezelsteentjes glij, zie ik in gedachten de meest vreselijke schaafwonden aan mij voorbijtrekken. Ik heb mensen onderweg gezien na een scooterongeluk en daar wordt je niet vrolijk van. Ik voel mijn huid op verschillende plekken openschaven en als ik eindelijk stil lig durf ik bijna niet te kijken. Als ik van de ergste schrik bekomen ben en de pijn door de adrenaline trekt waag ik een kijkje op mijzelf en de scooter. Beiden zijn we er gelukkig niet ernstig aan toe. Ik heb een stuk of 10 schaafwonden en minstends 3 gekneusde ribben. Een beetje bibberig rij ik verder en ondanks het feit dat het goed is afgelopen voel ik mij ineens helemaal niet meer zo happy. Ik ben ook boos op mijzelf en geef mijzelf een interne preek. Zo dom om te gaan remmen als het glad is! En waarom ben ik niet gewoon lekker naar een eilandje gegaan? Waarom moest ik nou zo nodig nog een avontuur beleven? Na de preek voel ik mij mogelijk nog ongelukkiger. Aangekomen bij het guesthouse besluit ik vroeg te gaan slapen. Morgen weer een dag.. morgen zie ik wel verder. Ik kan alleen maar op mijn rechterkant liggen en zelfs dat doet pijn dus van een goede nachtrust is niet echt sprake. De volgende ochtend ontdek ik ook nog een blaasontsteking en dan is het genoeg. ik besluit met dit gevoel niet door te blijven reizen.. het einde van mijn trip moet wel leuk zijn! Vandaag ga ik terug naar Kuta en boek een boot naar een mooi eiland in de buurt.
Ik weet niet zeker hoeveel dit grapje mij gaat kosten en dus wil ik voor de zekerheid een politierapport voor de verzekering op laten maken. Voor de zoveelste keer stap ik maar weer eens een politiebureau binnen, het bezoek opdragend aan Vanessa. Nadat mijn schaafwondjes bij de EHBO post zijn verzorgd word ik weer overgeleverd aan de agenten. Die hebben naast het eten van dougnuts en het roken van heel veel sigaretjes geen fluit te doen en vinden het wel gezellig dat ik er ben. Het duurt een eeuwigheid voor ze begrijpen dat ik niet voor de koffie en de dougnuts langs ben gekomen. De eerste 45 minuten krijg ik steeds dezelfde reactie op mijn verzoek... 'You pery peru pery bjoetifoel'! Da's leuk, maar ik zit hier niet voor mijn looks, ik wil een politierapport! Na een uur komt er eindelijk een agent mij vertellen dat ik op het verkeerde bureau zit. Nice. Gelukkig kan er wel even een agent van een ander bureau opgetrommeld worden en word ik in een kamertje gedropt om te wachten. Kijk, dit creeert kansen voor een leuke fotosessie. Ik maak net een kiekje van mijzelf met een te grappige politiepet als er twee agenten binnenkomen. Oeps. Gelukkig zijn ze niet boos en na een 'You pery pery pery bjoetifoel' zijn ze zelfs bereid aan mijn fotoshoot mee te werken. Nadat ik en het halve politiecorps op camara is vastgelegd komt er schot in de zaak. Ik mag mijn verklaring opschrijven. Die moet verwerkt worden en ik vermoed dat dat wel even kan duren. Om efficient met mijn tijd om te gaan besluit ik dat ik in die tussentijd wel even naar het ziekenhuis kan gaan voor die blaasontsteking. Ze laten me echter niet zomaar gaan en dus rijd ik onder politie-escorte naar het ziekenhuis. Vanes.. ben je trots op me? ;)
Terug in het vreselijke Kuta ben ik vreselijk blij dat ik weer terug ben. Ik ga naar het informatiecentrum om te vragen hoe ik op de Gili Islands kom. Als ik informeer naar de local bussen kijkt de mevrouw mij aan alsof ik zojuist gevraagd heb hoe laat Sinterklaas precies aankomt. Nee, zulke ondernemende touristen kennen ze hier niet. Uiteindelijk besluit ik het mijzelf niet te moeilijk te maken en gewoon een 'package' ticket te kopen waarbij je van deur tot deur wordt vervoerd. wat een luxe!
Hebben jullie niet genoeg gelachen om dit stukje? Missen jullie de Indiase rariteiten? Hier kunnen ze er ook wat van...
Als ik bij het informatiecentrum vraag wat ik absoluut niet moet missen op Bali wordt mijn vraag beantwoord met een wedervraag: 'You like cremation?'
Op het toilet hangt het volgende bordje: Please don't throw toilet paper or other foreign items (?!?) in toilet. Please use bin provided. Thank you!
Over mijn verschijning krijg ik ook hier weer het een en ander over me heen. Wat dacht u van...
- You look like watermelon!
- Your hair looks like spaghetti!
- You have very cheap smile!
Thanks maar weer...
Selamat Pagi/Siang/Soere/Malam allemaal.
Terimakasi voor jullie vele berichtjes! Ik hoop dat jullie ze tot het laatste moment blijven sturen!
Ik begin aan een van mijn laatste lange reizen, ze zijn nu op een hand te tellen.. het einde komt in zicht! Ik heb nu talloze keren gevlogen, maar ik vind het iedere keer weer een sensatie. De motoren brullen en de vlinders dartelen door mijn buik. Klaar voor take off, klaar voor mijn laatste avontuur.
'S ochtends vroeg kom ik aan op Singapore airport en ik heb een ontzettende trek. Na vegatarisch India met af en toe een stukje kip weet ik precies waar ik zin in heb... een heerlijk broodje Holy cow! U snapt, ik heb de rest van de dag bij de Mac Donalds doorgebracht. 'S middags pak ik de trein naar Kuala Lumpur vanwaar mijn vlucht naar Bali vertrekt. Zodra ik imigration uit loop voel ik mij als een Indiase die voor het eerst in het buitenland komt. Er wordt mij verteld dat ik 10 minuten op mijn tas moet wachten. Dat verbaasd mij natuurlijk niks. Ik instaleer mijzelf op een lekker plekje met boek en sudoku.. ik hou het hier wel een half uurtje uit. Maar dan gebeurt er na 5 minuten iets heel onwaarschijnlijks... daar komt mijn tas al aan! 5 minuten te vroeg!!! Ze hebben hier duidelijk een verstoord tijdsbesef. Eenmaal buiten het vliegveld weet ik niet wat ik zie... wat een idioot 'land'! Het wegdek wordt absoluut niet efficient gebruikt en totaal niet optimaal benut. Het verkeer rijdt hier allemaal in 1 richting. En ondanks het feit dat er nog genoeg ruimte is, blijft iedereen gewoon achter elkaar rijden. Nou ja zeg! Er zijn stoplichten waar iedereen ook nog voor stopt en de geparkeerde auto's staan in vakken! Kan het nog gekker? Ze hebben hier denk ik wel hele goede straatvegers.. er is geen vuiltje op straat te bekennen. En er is nog iets vreemds... er zijn helemaal geen dieren... geen olifant, geit, kameel of koe te bekennen. Als iemand mij vervolgens ook nog eens aanspreekt met 'Sorry to disturb you' kan ik mijn oren niet geloven. Ik ben drie maanden lang ongevraagd gedisturbed! Heel merkwaardig hier.
Na mijn vlucht vanuit India, dagje airport hangen in Singapore, met de metro naar het treinstation om daar nog 5 uur te wachten op mijn trein, dagje KL in (is helemaal niet leuk en heel raar zonder Sonja) plof ik vermoeid neer in mijn vliegtuigstoel naast het raam. Ik ben opgelucht dat de stoelen naast mij vrij blijven. Ik heb even geen zin meer om te socializen.. Op het allerlaatste moment komt er toch nog iemand naast me zitten. Shit. Ik duik in mijn boek en gelukkig doet hij hetzelfde. Na een uurtje raken we toch aan de klets (zeer ongebruikelijk bij mij) en gelukkig maar, want wat een leuke vent! Onder het genot van een fles wiskey wisselen we de wildste verhalen uit.. super gezellig. Halverwege de fles krijgt de ontmoeting een fantastische wending.. ik ben uitgenodigd voor de bruiloft van zijn dochter de volgende dag. JAHOE.. I'm going to a wedding on Bali!!
Ik kom veel te vroeg aan bij het Rith Carlton Hotel en heb dus genoeg tijd om deze fantastisch plek te bewonderen. Ik waan me een oosters prinsesje en loop rond in een plaatje dat je normaal alleen in reisbrochures ziet. Levensgrote Budhabeelden, waterpartijen en zwembaden die de illusie geven over te lopen in zee, felgekleurde bloemen overal.. in de struiken, bomen, op de tafels, in de vijvers en zelfs op het toilet dat overigens zo mooi is dat ik even overweeg om er vanavond te gaan slapen. Bij een van de idylische zitjes ga ik heel decadent maar gelijk aan de gigantisch dure cocktail, kijk.. als je hier dan toch zit moet je het wel in stijl doen. Uiteraard gooi ik eerst de helft van mijn drankje over de tafel heen.. tja, ik blijf natuurlijk wel gewoon Marlies. De rest was een euro per slok dus ik heb enorm bewust genoten.
De ceremonie is zoals je dat verwacht van een bruiloft op Bali. Het prachtige bruidspaar komt aangelopen over een pad van bloemetjes. Ze geven elkaar het jawoord met op de achtergrond de zon die bijna in de zee zakt. De bruidegom is een knappe Fransman in pak op slippers, de Chinees/Malysische bruid een plaatje in haar witte jurk. De vader van de bruid is enorm verrast en enthousiast als hij mij in de gaten krijgt. Ik word aan de hele familie voorgesteld en mag kiezen uit zijn drie zoons! Een aantrekkelijke optie als dat een bruiloft op Bali inhoudt... Tijdens de coctail word ik helemaal opgenomen in de knotsgekke familie en vriendenkring. Ik vermaak me prima. Dit is wel echt mijn type bruiloft.. sprookjesachtig mooi, maar wel met een prettig gestoorde groep mensen. Terwijl we ons de cocktails en verse fruitdrankjes goed laten smaken en ik op een heerlijk olijfje knabbel geeft de ondergaande zon een prachtige oranje glans. De tafels voor het dinner op het gazon zijn schitterend gedekt en het eten is verrukkelijk.. na al die goedkope straattentjes laat ik het mij allemaal wel smaken. Er wordt lang nagetafeld voor we met een groot gedeelte van de gasten in de gehuurde bus stappen om het feestje in een hippe bar voort te zetten. Het was een dag om nooit te vergeten. Ik ben blij dat ik getuige mocht zijn van deze fairy tale..
Na drie maanden in India de stoep te hebben vermeden en inmiddels totaal imuun voor het horen van een claxon loop ik nietsvermoedend in Kuta over straat. Na ongeveer een kwartier krijg ik in de gaten dat iedereen naar mij aan het toeteren is. Oeps...
Ik ben nog steeds geneigd Hindi te spreken en ik baal ervan dat ik mij niet meer in een andere taal uit kan drukken Zo snel mogelijk een beetje Indonesisch leren dus. Dat gaat vrij vlot, want sommige woorden zijn hetzelfde in het Malysisch en natuurlijk heb ik aardig wat woordjes van Djamell meegekregen.
Hoewel ik in Djamell zijn familie alleen maar gezellige en keurige mannen heb ontmoet zijn de Indonesische mannen hier strontvervelend. Er wordt gefloten, geroepen, gesist en ik word gecomandeerd hier te komen. Er wordt aan me getrokken, ongewenste armen om me heen geslagen en als ik een hand geef moet ik vervolgens geduldig afwachten of ik hem weer terug krijg. Ik sla gemiddeld zo'n 30 uitnodigingen af om naar de sunset te gaan kijken en nee, ik heb geen zin om met jou over Bali te gaan toeren. Ik kan alles gratis krijgen.. in exchange for love. Excuse me?!? Staat er soms 'dame van lichte zeden' op mijn voorhoofd gestempeld?!? Het duurt dan ook niet lang voor ik met een 'LEAVE ME ALONE AND DON'T TOUCH ME' face door de straten banjer.
Kuta valt mij enorm tegen. In plaats van het bountyeilandje dat ik verwachtte aan te treffen kom ik een super toeristische plaats. Mac Donalds, de Pizzahut, KFC, Starbucks... en dat allemaal keer 2. Het is zo'n typische-package-holiday plek waar iedereen naar toe komt om twee weken bij het resortzwembad rond te hangen om dan vervolgens thuis te kunnen vertellen dat ze op Bali zijn geweest. Het strand is niet bijzonder mooi en ik besluit gelijk mijn plannen om 3 weken op dezelfde plek te blijven om te gooien. Ik had met mijzelf afgesproken om even niet meer te gaan reizen, om een beetje bij te komen van alle ervaringen voor ik naar huis ga en dus pak ik mijn dagrugzak, huur een scooter voor onbepaalde tijd en ga met een klein touristenkaartje op weg om Bali te gaan verkennen. Bali is fantastisch mooi en hier zijn is een feest der herkenning. De mensen, de gezichten, de taal, de geuren en het eten.. ik ken het allemaal! Ik ga niet naar de luxe aangeklede restaurantjes, maar eet heerlijk home cooked food bij de straattentjes. Enthousiast trek ik de deksels van de pannen om te zien wat voor lekkers er vandaag weer klaargemaakt is en of ik iets herken. De verloren kilo's van India zitten er vrees ik zo weer aan. Maar zodra ik Kuta verlaten heb en ik over de Balinese wegen toer voel ik een enorm gevoel van vrijheid. Ik kan gaan en stoppen waar ik wil, maak praatjes met de locals, bekijk mystieke tempels, rij door de jungle en aanschouw de typisch Indonesische rijsterassen. Ik neem de kleine weggetjes en verdwaal net zolang tot de zon aangeeft dat het vier uur is en ik de weg moet gaan vinden naar het volgende plaatsje. Ik geniet met volle teugen van dit voor mij onverwachte avontuur. Wat een ultieme vrijheid! Ik rij over een afgelegen weggetje dat naar beneden loopt als ik plotseling zand en losse steentjes op het asfalt ontdek. En dan doe ik het stomste wat je maar kunt doen... remmen. Terwijl ik van mijn bike afkletter en over het asfalt met de kiezelsteentjes glij, zie ik in gedachten de meest vreselijke schaafwonden aan mij voorbijtrekken. Ik heb mensen onderweg gezien na een scooterongeluk en daar wordt je niet vrolijk van. Ik voel mijn huid op verschillende plekken openschaven en als ik eindelijk stil lig durf ik bijna niet te kijken. Als ik van de ergste schrik bekomen ben en de pijn door de adrenaline trekt waag ik een kijkje op mijzelf en de scooter. Beiden zijn we er gelukkig niet ernstig aan toe. Ik heb een stuk of 10 schaafwonden en minstends 3 gekneusde ribben. Een beetje bibberig rij ik verder en ondanks het feit dat het goed is afgelopen voel ik mij ineens helemaal niet meer zo happy. Ik ben ook boos op mijzelf en geef mijzelf een interne preek. Zo dom om te gaan remmen als het glad is! En waarom ben ik niet gewoon lekker naar een eilandje gegaan? Waarom moest ik nou zo nodig nog een avontuur beleven? Na de preek voel ik mij mogelijk nog ongelukkiger. Aangekomen bij het guesthouse besluit ik vroeg te gaan slapen. Morgen weer een dag.. morgen zie ik wel verder. Ik kan alleen maar op mijn rechterkant liggen en zelfs dat doet pijn dus van een goede nachtrust is niet echt sprake. De volgende ochtend ontdek ik ook nog een blaasontsteking en dan is het genoeg. ik besluit met dit gevoel niet door te blijven reizen.. het einde van mijn trip moet wel leuk zijn! Vandaag ga ik terug naar Kuta en boek een boot naar een mooi eiland in de buurt.
Ik weet niet zeker hoeveel dit grapje mij gaat kosten en dus wil ik voor de zekerheid een politierapport voor de verzekering op laten maken. Voor de zoveelste keer stap ik maar weer eens een politiebureau binnen, het bezoek opdragend aan Vanessa. Nadat mijn schaafwondjes bij de EHBO post zijn verzorgd word ik weer overgeleverd aan de agenten. Die hebben naast het eten van dougnuts en het roken van heel veel sigaretjes geen fluit te doen en vinden het wel gezellig dat ik er ben. Het duurt een eeuwigheid voor ze begrijpen dat ik niet voor de koffie en de dougnuts langs ben gekomen. De eerste 45 minuten krijg ik steeds dezelfde reactie op mijn verzoek... 'You pery peru pery bjoetifoel'! Da's leuk, maar ik zit hier niet voor mijn looks, ik wil een politierapport! Na een uur komt er eindelijk een agent mij vertellen dat ik op het verkeerde bureau zit. Nice. Gelukkig kan er wel even een agent van een ander bureau opgetrommeld worden en word ik in een kamertje gedropt om te wachten. Kijk, dit creeert kansen voor een leuke fotosessie. Ik maak net een kiekje van mijzelf met een te grappige politiepet als er twee agenten binnenkomen. Oeps. Gelukkig zijn ze niet boos en na een 'You pery pery pery bjoetifoel' zijn ze zelfs bereid aan mijn fotoshoot mee te werken. Nadat ik en het halve politiecorps op camara is vastgelegd komt er schot in de zaak. Ik mag mijn verklaring opschrijven. Die moet verwerkt worden en ik vermoed dat dat wel even kan duren. Om efficient met mijn tijd om te gaan besluit ik dat ik in die tussentijd wel even naar het ziekenhuis kan gaan voor die blaasontsteking. Ze laten me echter niet zomaar gaan en dus rijd ik onder politie-escorte naar het ziekenhuis. Vanes.. ben je trots op me? ;)
Terug in het vreselijke Kuta ben ik vreselijk blij dat ik weer terug ben. Ik ga naar het informatiecentrum om te vragen hoe ik op de Gili Islands kom. Als ik informeer naar de local bussen kijkt de mevrouw mij aan alsof ik zojuist gevraagd heb hoe laat Sinterklaas precies aankomt. Nee, zulke ondernemende touristen kennen ze hier niet. Uiteindelijk besluit ik het mijzelf niet te moeilijk te maken en gewoon een 'package' ticket te kopen waarbij je van deur tot deur wordt vervoerd. wat een luxe!
Hebben jullie niet genoeg gelachen om dit stukje? Missen jullie de Indiase rariteiten? Hier kunnen ze er ook wat van...
Als ik bij het informatiecentrum vraag wat ik absoluut niet moet missen op Bali wordt mijn vraag beantwoord met een wedervraag: 'You like cremation?'
Op het toilet hangt het volgende bordje: Please don't throw toilet paper or other foreign items (?!?) in toilet. Please use bin provided. Thank you!
Over mijn verschijning krijg ik ook hier weer het een en ander over me heen. Wat dacht u van...
- You look like watermelon!
- Your hair looks like spaghetti!
- You have very cheap smile!
Thanks maar weer...
-
05 Oktober 2007 - 11:27
Else:
Schatje!! hihi, lach me kapot weer om je verhaal!!!Geweldig, Take care.. Dikke kus, je zusje -
05 Oktober 2007 - 11:36
Mariel:
ja , je weet weer een top verhaal op papier te zetten, klasse weer en heerlijk om te lezen, ja dat india was super maar hier kunnen ze zo te lezen er ook wat van, wat een gedoe met je bike, maar gelukkig valt het wel mee allemaal,wel meis geniet lekker nog en we zien je straks in het kouwe kikkerlandje!!! -
05 Oktober 2007 - 11:40
Sjoerd! :
HEY!
echt super, jemig ik ben echt jaloers, ik vind het geweldig dat je nog op reis bent!
blijf genieten!
Sjoerd -
05 Oktober 2007 - 12:20
Aukje:
He Marlies! Geweldige avonturen weer, ha ha. heb me weer prima vermaakt met je verhaal! tot gauw en een veilige terugreis alvast!!!
Kus, Auk
p.s. hoeveel politiebureaus heb jij gedurende je reis van binnen gezien????? -
05 Oktober 2007 - 13:02
Leo:
Bedankt voor het stukje over de KEURIGE mannen. Selamat djalan en banjak banjak plezier. -
05 Oktober 2007 - 17:18
Marissa:
Hoi Marlies,
Kom je gauw een keertje bij ons langs als je weer in Woudenberg bent, want ik wil je een echte, dikke knuffel geven.
Kusjes,
Marissa -
05 Oktober 2007 - 17:31
Analisa:
hoi marlies
ik hoop dat je het leuk hebt op je laatste avontuur. niet zo slim van je om van je scooter te vallen.en nog een heel boel xxxxxxxxxxxxxxxxxx-jes,
analisa. -
06 Oktober 2007 - 02:35
Freek:
hoe krijg je het toch elke keer weer voor elkaar!! van een scooter afkletteren? das niet zo slim hè ;-)
tot gauw -
06 Oktober 2007 - 08:07
Ramon:
Hallo ultieme backpackert,
nou niet beginnen te oordelen over de 'gewone' toeristen die kiezen voor een package-holiday he! :)
Ieder zo z'n ding!
Je moet niet raar opkijken als er mensen zijn die niet zo nodig tussen seropositieve apen willen rondhangen, niet met tien man dezelfde lepel willen gebruiken om uit dezelfde pan soep te eten of niet langer dan tien minuten willen zoeken naar een koud biertje! :)
Geniet van je laatste avontuurtjes en tot snel in NL!
Take care, x -
06 Oktober 2007 - 08:26
Frans:
Wederom geen last van mijn dystectie bij het lezen van dit verhaal. Even een schone onderbroek aan doen...
Tja, Indonesia na India... auw! Persoonlijk weinig lol beleefd daar. Vooral toen al mijn documenten uit mijn tas waren verdwenen... Tip: Val nooit in slaap, met je rugzak onder je stoel, tijdens een bustrip!
Ik ben gisteren weer thuis gekomen na een schitterend onverwachts tripje Beijing! Daar op uitnodiging een winkel mogen openen van Louis Vutton die graag mijn mime kunsten aan stinkend rijke Chinezen wou laten zien. En omdat Vutton een Frans bedrijf is, wilde ze daar dus uiteraard ook Frans theater. Nu mijn oude leeraar Marcel Marceau is overleden (snik), vroegen ze mij maar (..grapje) In elk geval bracht ik hen 'Frans'-theater. Of het panto-mime was blijft nog de vraag.
China stond al lang op mijn lijstje, maar nadat ik verhuisd was naar Brisbane had ik het voorlopig op mijn buik geschreven. Nu betaalde ze me er zelfs voor om te komen! Lang leve mijn agent!! Mijn vlucht verlengd om wat cultuur te kunnen snuiven.
De Chineese muur gekust en 'stiekum' de verboden stad binnen gelopen. Wat een geweldige stad is Beijing. Als indonesie je erg tegen valt, ga dan naar China en sluit je trip af in Beijing!
Wel een Jackson-kapje voor doen...
Geniet X Frans -
06 Oktober 2007 - 10:58
Mariska:
Wat ontzettend leuk Marlies. Ik vertrek met mn lief 27 oktober naar Bali. Mis ik je net zeker?? :( Wij gaan naar Sanur. Als je nog een aantal do's en dont's voor me hebt, heel graag!!!!
Geniet ze!! En succes met je wonden.....oh oh oh.....;)
Liefs Maris -
07 Oktober 2007 - 08:27
Sanne:
Nog 6 nachjtes slapen... :) sorry kon het niet laten! Lieverd geweldig verhaal weer, ik ben trots op je!
xxxx -
07 Oktober 2007 - 10:54
Patricia:
wat kan jij goed vertellen en schrijven.
ik heb echt moeten lachen.
het lijkt allemaal zo leuk zoals jij het beschrijft, maar ik weet zeker dat ik het niet kan.
veel plezier je laatste paar dagen.en tot hyves.
groetjes patricia -
07 Oktober 2007 - 17:36
Vanessa:
Tranen in m'n ogen van ontroering... Meid, wat ben ik trots op je! Haha!
Misschien moeten we krachten/ foto's en verhalen gaan bundelen en er een "Politie-kan-ook-heus-wel-leuk-zijn"-boek van maken. Ik heb corps New York, Parijs, Berlijn en Albufeira in de aanbieding. Nachtelijk proces verbaal uit Amersfoort erbij.
Ik zie een bestseller aankomen...
-
08 Oktober 2007 - 13:50
Corina:
Hoi meis, nou ik jouw verhaal lees over Bali ga ik daar dus niet heen enne deze stond wel op mijn verlanglijstje. Hopelijk lig je nu lekker in een hangmatje met een stoere man en een lekkere cocktail. Geniet nog even de laatste dagen en tot zaterdag. Heb er helemaal zin in.
Dikke kus xx -
08 Oktober 2007 - 15:02
Oma En Opa:
Hoi Marlies,
Wat een leuke verhalen we genieten er wel van.Maar je vacantie zit er bijna op. Maar wij vinden dat niet erg want dan zien we eindelijk Marlies
weer terug.We wensen je nog een
goede reis terug,en tot spoedig
ziens.
Hartelijke groeten van ons beiden. -
08 Oktober 2007 - 16:07
Madeleine:
Hoi Marlies!
Ik heb bijna al je verhalen gelezen en erg gelachen! Jammer dat ik die leuke verhalen straks moet missen. Kun je niet ook zulke leuke verhalen over Nederland schrijven? :D
Heel veel plezier nog even!
Groetjes,
Madeleine -
08 Oktober 2007 - 19:22
Jacqueline:
hoi Marlies,
Zoals je gezien hebt leeft hier in huis het hele gezin tot het einde mee, maar zijn we ook blij om je straks weer in levende lijve te zien en spreken.
Geniet nog even van je laatste paar dagen en ... tot gauw.
Jacqueline en Harry
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
