het Tibetaanse noorden

A'Salamu Aleikum lieve allemaal,

Sugria voor jullie vele berichtjes! Word ik erg blij van...

Mocht je (net als ik) af en toe nog even willen genieten van alles wat ik allemaal gedaan, gezien en beleeft heb tijdens de afgelopen fantastische 10 maanden... dit is je laatste kans om oude foto's te bekijken! Mijn foto space heeft zijn max van 1000 foto's bereikt, dus volgende week haal ik oude foto's eraf om dit bericht van foto's te kunnen voorzien.

A'Salamu Aleikum, groet ik de inmiddels bekende oudjes, zittend op de stoepjes voor hun huizen, in Ali's straat. Wa Aleikum Salam, klinkt de groet, al dan niet tandloos, terug. Ik ben inmiddels kind aan huis bij Ali. Om zijn huis binnen te kunnen gaan ben ik genoodzaakt eerst over een paar geiten heen te klauteren. Vandaag ben ik uitgenodigd voor een picknick en een zwempartij; we gaan met de hele familie op stap. Dit leverde de avond ervoor de volgende conversatie op... 'But, Ali, what am I gonna wear in the swimmingpool (denkend aan mijn inimini bikini)? 'Oh, you can wear it a dress, Sapna' 'But I don't have a dress' Ongelovig kijkt Ali mij aan. 'You don't have it, a dress?' 'Well, I do have a dress, but I don't think Allah will aprove on my dress' 'Why?' wil Ali weten. 'I have bare shoulders in it and it show's my knee's' leg ik uit. 'oh, it is it a sexy dress' begrijpt Ali. Eh...
'You don't worry, my mom has it a dress for you!'

En zo duik ik de volgende dag gehuld in moeders gewaad het zwembad in. Dit levert een enthousiast applaus van moeders kant op en een frons van Ali. 'Don't do it the jumping thing!' 'Why?' reageer ik lachend. 'It is it a dangerous thing and I'm responsible for you!' Duiken lijkt inderdaad wel een extreme sport als je niet kunt zwemmen. Het ontbreken aan deze vaardigheid mag de pret echter niet drukken. De hele familie spattert fanatiek rond met zwemvesten. Onder de buitendouche klinken de onmiskenbare tonen van een populaire Hindi song. Moeder trekt mij mee en voor ik het weet staan we samen te swingen onder de douche. Pap.. mocht Ali nou een keer naar Nederland komen.. verwacht ik wel dat je een dansje met hem waagt onder de douche van het plaatselijke zwembad!

Op de terugweg word ik weer samen met de gehele familie in een riksja gepropt. En ik dacht dat met 9 man in een taxi een absoluut avontuur was... Een beetje riksja heeft een muziekinstalatie en minstends 5 spiegels. Deze worden uitgebreid bijgesteld wanneer ik plaatsneem. Dit is overigens niet om het verkeer goed te zien, maar uitsluitend bedoeld om mij beter te kunnen bekijken. Naar mijn bescheiden mening vragen de bizarre verkeerssituaties in India alle aandacht. Anders gezegd.. het verbaasd me dat we tot nu toe geen koe, geit of hond onder de wielen hebben gehad...

Op de plaatsen waar geen andere touristen zijn, loop ik zoveel mogelijk met een hoofddoek (tot groot enthousiasme van moeder...) Met mijn blonde hoofd is het soms echt geen doen. Het leren van de meest gesproken taal, Hindi, (India kent zo'n 200 talen!) levert veel respect op, wat ik als alleen reizende vrouw goed kan gebruiken.

Het afscheid van de familie is dramatisch... Geen hart klopt zo gepassioneerd als dat van een Indier. Leven, eten, dansen en zingen, het gebeurt allemaal met liefde. De familie is bedrukt, verdrietig. Ik ben een beetje overdonderd door deze betuiging van vriendschap en liefde. Wij zouden het in Nederland behoorlijk overdreven vinden, (doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg) maar het is echt. Zijn zus beschilderd mijn hand voor de laatste keer met Henna, moeder geeft me een ring en van Ali krijg ik een cd met mijn favo Hindi song. Moeder klaagt nog even dat ik nu niet op haar verjaardag kan komen, maar Ali vertelt haar dat haar verjaardag allang geweest is... de dag dat we gingen zwemmen. Zie.. ik ben dus niet de enige die in de bonen is met data's!

Ik boek een sleeper bus naar de volgende plaats. Bij het woord sleeper bus verwacht ik een stoel die je achteruit kunt klappen, al zou ik inmiddels beter moeten weten. In India is immers niets zoals je het had verwacht. En dus beland ik in het bagagerek, waar een geinproviseerd bedje is gemaakt. Mijn protesten vinden geen gehoor. Ik heb een sleeper geboekt, nu krijg ik een sleeper ook, wat wil ik nog meer? En dus surrender ik maar weer eens en verlaat Bikaner languit gestrekt om ook languit gestrekt in Amritser te arriveren. Het is nog erg vroeg en donker, precies volgens plan want ik wil de zon zien opkomen over de gouden tempel. Zoals de naam al aangeeft is deze tempel, volledig van goud en is omgeven door water. Het sprookjesachtige complex behoort tot de Sikh religie. Je krijgt het complete '1001 nachten' gevoel en ik heb dan ook uren lang rondgedwaald. Niet alleen in de tempel zelf, maar zeker ook op het terrein erom heen, gebeurt van alles. Mensen badderen in het water, bidden, eten de uitgedeelde bal met deeg, tonen respect aan de oude sikh's die in kleine kamertjes achter glas uit inmens grote boeken lezen of maken een praatje met elkaar. Wederom zie ik met uitzondering een tourist lopen... off-season gaan heeft zeker zijn voordelen.

Radjastan is heet. Bloedheet. Ondraaglijk heet. De temperaturen lopen soms op tot tegen de 50 graden. De hete droge wind is allerminst verfrissend. Tijd om wat hoger op te zoeken...
Het stoffige, hete woestijnlandschap veranderd langzaam maar zeker in een groen, bergachtig landschap. Ik geniet van het bedrijvige dagelijks leven dat ik onderweg zie en roep enthousiast naar mijn buren als ik aapjes in het visier krijg. De bus brengt mij naar Darmhsala, MC Leod Ganj, home of the Dalai lama. Ik hijs mijn backpack van het dak en vraag de eerste beste backpacker of hij een goedkoop guesthouse weet. Hij geeft aan in Bakshu te verblijven en is net onderweg daarnaartoe. En dus sjok ik vol vertrouwen achter hem aan.. weet ik veel dat hij met Bakshu het volgende dorp bedoelt! Ik sjouw me een breuk, bergopwaarts! Maar het uitzicht dat ik heb vanaf mijn guesthouse is het meer dan waard. Een gezellig club mensen hangt rond in het bijbehorende restaurant en al snel maak ik weer nieuwe vriendjes.

Het dorpje ademt een budhistisch sfeer uit met zijn tempels en tibetaanse monniken. De backpackers zijn van het soort hippie, compleet met dreadlocks. Iedereen doet hier een cursus yoga, mediteren of reiki. Hoewel ik het allemaal een beetje zweverig vind, waag ik mij aan een beginnersmiddag mediteren. Het is waarschijnlijk moeilijk voor te stellen, maar ik heb 45 minuten mijn waffel gehouden. Ik was diep onder de indruk van mijzelf... Nog dieper onder de indruk ben ik wanneer ik de Dalai Lama in levende lijve ontmoet in 'zijn' tempel. De vredige, lieve uitstraling van deze man maakt dat ik diepe bewondering voel. Zijn lezing is slecht te verstaan, maar de hele sfeer die heerst in de tempel is onbeschrijflijk bijzonder.

Met een jeep verlaten we met een groep van 7 mensen het zweverige dorp, op weg naar Srinagal, Kashmier. Voordat iedereen thuis in de stress schiet... we hebben de situatie uitgebreid gecheckt en het is veilig. Wel hebben we geen van allen ooit zoveel guns in een dag gezien. Ondanks de hoeveelheid militairen is de route ongelooflijk stunning. De bergen zijn ruig, massief en groen. Ramon... ik heb ze gevonden.. de bergen die de Nieuw Zeelandse overtreffen!

In Srinagal verblijven we in een houseboot in prachtige kolionale stijl op een schitterend meer, omgeven door bergen. De rust is drukkend, de stilte oorverdovend. Een geweldige plaats om lekker te niksen, een boek te lezen, gezellig te kletsen of met de roeiboot het meer op te gaan. Onze rust wordt tijdelijk op vredige wijze verstoord door souvenierssellers die hun bootjes aanmeren en hun gehele koopwaar in onze boothouse uitstallen. Ons hoogtepunt is het arriveren van de snackboot, aangezien alles hier geweldig is, behalve het eten.

Samen met Nick, an Englisch girl, reis ik verder aangezien onze plannen redelijk gelijk op gaan. We willen rustig van Srinagal naar Leh trekken, en onderweg stoppen in kleine bergdorpjes... het avontuur lonkt. Ondanks de op- en aanmerkingen van het thuisfront en dankzij de tips en adviezen van andere backpackers besluiten we te gaan liften. Zelfs de lonely planet schrijft dat het met trucks mee liften een gebruikelijke en geacepteerde manier is om in dit gebied te reizen, zolang je als vrouw zijn maar in koppels blijft. Zie.. volkomen veilig!
Binnen now time hebben we een truck te pakken. Het begint allemaal erg gezellig. We hebben alle ruimte, zelfs met de locals die van tijd tot tijd meeliften, en de omgeving is ronduit beautiful. Het wordt donker en we zijn al een heel eind op weg als de driver een dinner stop maakt. Maar waar gaan we dan eten? Er is in de omgeving geen dorp, laat staan een restaurant te bekennen. Het wordt allemaal duidelijk als er een paar zitplaatsen verwijderd worden en er een compleet kooktoestel, potten en pannen tevoorschijn komt. De mannen uit de truck achter ons komen ook eten. Een van hen heeft het gezicht dat je normaal gesproken alleen op televisie ziet.. bij een politiebericht wel te verstaan. Tijdens het schillen van de groenten vuurt hij zijn beste engels op ons af... 'This is knife!' 'Eh.. yeah.. we know that's a knife.. stick to your vegatables!' Op dit moment vinden we het allemaal nog hilarisch, maar dit veranderd wanneer de truckdriver ons verteld dat we eerst gaan eten, dan nog een stukje gaan rijden en dan gaan slapen. Slapen? We gaan helemaal niet slapen! We gaan naar Cargil.. tonight! Dit blijkt niet mogelijk vanwege een wegblokade... fijn. De beste oplossing voor ons is dat wij in de ene truck slapen en alle mannen in de andere Dat past niet, legt de driver uit. We maken er een drama van en proberen hen aan het verstand te brengen dat het in onze cultuur zeer ongebruikelijk is om als vrouw zijnde met mannen in dezelfde ruimte te slapen. We rijden een stukje verder en krijgen een lekke band... dubbel fijn. De man met de 'serial killer face' pakt een deken en gaat gestrekt in de cabine... drie dubbel fijn. Nick en ik zijn nu lichtelijk unhappy. De band wordt verwisselt en tijdens de reperatie maak ik zo'n groot drama dat er ineens besloten wordt om toch naar Cargil te rijden. Hoezo wegblokade?! In het holst van de nacht komen we aan in, what suposed to be, the big city. Het is pikkedonker, er is geen elektrischiteit en met onze zaklampen schijnen we langs de muren op zoek naar een bord dat het bestaan van een guesthouse vermeld. We vinden er een, de meest dodgy place ever. We besluiten dat dit helemaal in stijl is met ons liftavontuur en laten ons vallen op de planken die ons bed moeten voor stellen. Hoewel we nergens in heel India een dorm hebben gezien, delen we hier onze kamer met twee Indiase mannen. De bedden zijn met slechts een centimeter van elkaar gescheiden. Ergens in de onrustige nacht word ik wakker met het verontruste gevoel mijn hand niet op te kunnen tillen. Dat klopt. Die wordt namelijk vastgehouden door de Indiase meneer rechts van mij. Verschrikt trek ik mijn hand terug, maak Nick wakker om vervolgens samen met haar in een onhoudbare giebelbui te schieten. Is this really happening to us?!

We hebben even genoeg van het liften en nemen local bussen richting Leh. We stoppen in schattige bergdorpjes, socializen met de vriendelijke locals, spelen met de kindertjes, bezoeken oude budhistische tempels en maken wandelingetjes door het bizarre berg- maanachtige landschap. Hoe verder we komen, hoe Tibetaanser de omgeving en de mensen worden. Dit is zo'n compleet andere wereld dan wat ik tot nu toe van India heb gezien.. we genieten met volle teugen.

Okay.. en dan is het nu tijd voor een skin testje.. doet u gezellig allemaal even mee? wrijf met je vingers over de binnenkant van je elleboog. Komen de rollen vuil er vanaf? Dan hebt u waarschijnlijk een aantal dagen niet gedouched of u reist door India. Nog nooit in mijn leven, in geen enkel Aziatisch land, ben ik zo vuil geweest. Douchen (in een smerige 'badkamer') helpt, voor ongeveer 5 minuten.

Aan het intunen van nieuwsgierige omstanders ben ik inmiddels gewend. Hoewel.. er zijn situaties dat ik het even iets minder vind. Op straat mogen best tien man mijn gesprek afluisteren, ze mogen zich er zelfs mee bemoeien. Ik vind het echter wat overdreven wanneer de eigenaar van het internetcafe gezellig zijn stoel bijschuift om samen met mij mijn emails te bekijken. Zachtjes mompelt hij de engelse woorden om enigszins door te krijgen waar mijn mail over gaat. Eh... do you mind?
Ook ben ik matig enthousiast over de tuners die zich rond mijn ziekenhuisbed verzamelen als ik half dood lig te gaan van de pijn.. tja dit laatste behoeft waarschijnlijk wat uitleg...

Midden in de nacht, in de middle of nowhere, wordt ik wakker met de meest verschrikkelijke hoofdpijn ever. Ik ben kotsmisselijk. Malaria.. schiet het gelijk door me heen. Nee, ik heb geen koorts. Wat kan het zijn? Ik maak Nick wakker, die heel lief over mij waakt en uiteindelijk de beslissing maakt de eigenaresse wakker te maken. Die haalt de zuster erbij, bij gebrek aan dokter. Voor ik het weet word ik in een jeep gehezen voor een helse tocht door de bergen, op weg naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis. Daar wordt door een arts hoogteziekte geconstateerd. Ik voel me erg ongelukkig, daar in dat ziekenhuisbed, met minstends 10 paar starende indiase ogen op mij gericht. What the f**k doen al deze mensen hier? Dat weet de dokter ook niet. Het is in ieder geval geen medisch personeel. Zodra de medicatie aanslaat en ik me weer enigszins mens begin te voelen, mag ik terug naar het guesthouse, waar Nick mij zusterlijk verzorgd net zolang tot ik weer helemaal beter ben.

Ik kan niet geloven dat ik pas anderhalve maand in India ben.. het lijkt een eeuwigheid, alsof ik hier al jaren ben. Met een glimlach denk ik terug aan het begin. Iedereen maakt wat startersfouten, over het algemeen door iedereen herkenbare startersfouten. Maar waar iedereen afgezet of lastig gevallen wordt, laat ik wat culturele steekjes vallen. In mijn gretigheid zo snel mogelijk Hindi te leren (rule number one wanneer je niet afgezet of lastig gevallen wilt worden) vuur ik mijn eerste woordjes op iedereen af. Zo spreek ik elke streetseller, taxidriver of hoteleigenaar aan met baba. Ik moet hier twee woorden door elkaar hebben gehaald want na een weekje kom ik tot de ontdekking dat ik een week lang elk mannelijk exemplaar aangesproken heb met opa...