De indiase achtbaan

Ju-le lieve allemaal,

En nu even allemaal gezellig meedoen (speciaal voor de actievelingen die ook enthousiast deelnamen aan de skintest)...

(op de wijs van 'it's a happy holiday')
Ju-le, Ju-le, it's a happy holiday..
Ladakhie way you need to say the happy word Ju-le.

(op de wijs van 'Holiday' van Madonna)
If you need a word to say (say ju-le)
You should use the word ju-le (say ju-le) Ju-lehe... everyday!

(op de wijs van Jolien van Dolly Parton)
Ju-le, Ju-le, Ju-le, Ju-lehehee, that's the only word you need to know!

En zo is it. Met zo'n 200 verschillende talen (en een aantal varianten daarop) ben ik meer dan happy mij te beperken tot hindi. Maar overal waar ik kom word mijn enthousiasme wat verkeerd opgevat
en zijn mensen zeer gedreven mij de plaatselijke taal ook nog even bij te brengen. Ik ben dan ook zeer dankbaar voor het woord Ju-le... een converstatie gaat dan als volgt:

Ju-le! (goedemorgen/goedemiddag/goedenavond)
-Ju-le! (ook hallo)
Ju-le?
(hoe gaat het?)
-Ju-le! Ju-le?
(goed en met jou?)
Ju-le! Ju-le..
(met mij gaat het ook goed, tot ziens)
Ju-le.
(tot kijk)

Nick en ik hebben een geweldige tijd gehad in het noorden... veel lol met elkaar, fantastische mensen ontmoet, prachtige gompa's (tibetaanse boedhistische kloosters) bewonderd en in schattige dorpjes geslapen. Saaie busreisjes worden door ons opgeleukt door liedjes en comlete acts, waar de locals zich meestal geen raad mee weten. Mijn mp3 speler is een groot succes. Vrolijk wobblen de heren mee op Hazes' 'ik heb de zomer in mijn bol'. Onderweg hebben we nog even een opa en een ezel geadopteerd en de familie breid zich uit met een oom en een paard. Pap.. mam.. het wordt heel gezellig met kerst dit jaar!

In het toeristische Leh komen we heerlijk bij (lees: internet en western food) en voor een fullmoon party hoef je tegenwoordig niet meer naar Thailand.. die wordt ook in Leh gehouden. In een vallei tussen de bergen in de middle of nowhere uit je dak gaan... de zon zien opkomen over de Himalayas.. dit heeft wel wat.

De vuiligheid in India is iets waar je niet teveel over na moet denken. De dikke laag stof die overal zijn sporen achter laat, de wegen en straatjes die vol liggen met afval en voor de toileten kan ik met geen enkele creativiteit woorden vinden om ze te omschrijven. Ook de hotelkamers laten vaak aan hychiene te wensen over...Bij binnenkomst worden daarom eerst de kussens en dekens van haren verwijderd en aan een geurtest onderworpen. Zo passeren kattenpis, ik-ben-in-honderd-jaar-nog-nooit-gewassen, rotte eieren en slaaplucht-van-de-vorige-50-gasten de neusvleugels. We zijn erg gelukkig als het beddengoed een keer naar niks ruikt en in de zevende hemel als we de geur van wasmiddel opsnuiven.
Het matras is voornamelijk gevuld met hooi, waarmee al mijn romantische fantasieen over slapen in een hooiberg voorgoed vernietigd zijn. Met een goede hoes prikt dat meestal niet, maar zorgt
wel voor een onophoudbare niesbui. Tot zover kunnen Nick en ik het redelijk handelen en duiken 'schoon' ons bedje in om 's ochtends smerig wakker te worden.

Ons nieuw verblijf in het super noordelijke Nubra Valey (in een piepklein pitoresque plaatsje, Hoender genaamd) is te schattig voor woorden en is voor Indiase begrippen brandschoon. Rond de prachtige bloementuin zijn gezellige kamertjes en na een wandeling door de schitterende valley duiken we moe maar voldaan ons bedje in. Midden in de nacht maakt Nick mij wakker.. ze voelt zich hondsberoerd. Na een nachtelijk uitstapje naar het militaire ziekenhuis en mijn zusterlijke verzorging voelt Nick zich de volgende dag stukken beter. Tijd om ons te buigen over de vreemde jeukende rode plekken die we allebei op onze armen en benen hebben. Het mysterie wordt pas opgelost als we beiden rond een uur of 1 's nachts vergaan van de jeuk en de rode plekken zich in razend tempo vermenigvuldigen... bedbugs! Geen plek op ons lijf die erover piekert hier nog langer te blijven en dus maken we ons klaar voor ons volgende nachtelijke avontuur. (Bij deze beloof ik plechtig aan alle ongeruste thuisblijvers dat ik hierna echt geen gevaarlijke dingen meer zal doen!) In het pikkedonker (de electriciteit is in Hoender nog niet uitgevonden) klauteren we over rotsen, banjeren we door de modder en banen ons een weg door de struiken om zo de hoofdweg te bereiken. Het plan is om naar Biskit te lopen (7 km verderop), een wat grotere plaats waar we vast een guesthouse kunnen vinden om de rest van de nacht door te brengen en vanwaar we de bus kunnen pakken, terug naar de beschaving. We sjouwen in het maanlicht over de weg tussen de machtige Himalaya's door. De bergen lijken grimmig en overweldigend.. maar wat zijn ze prachtig, zo in het maanlicht. Na een wandeling van 4 uur komen we aan in Biskit. Helaas is ook hier de elektriciteit nog niet uitgevonden en de roedel van zo'n 20 blaffende, grommende honden ontneemt ons alle lust Biskit in te gaan, op zoek naar een guesthouse. We besluiten langs de kant van de weg te wachten tot het licht wordt. Terwijl ik wat stenen aan de kant schuif maak ik een 'lekker' plekje om te gaan liggen en krul mijzelf om een grote steen heen... I could have been quite comfortable if it wasn't for this bloody rock!

In de verkeerschaos heb ik enige regels kunnen ontdekken voor het gebruik van de weg in India...

Theoretisch gezien rijden voertuigen aan de linkerkant van de weg. In de praktijk wordt echter het midden van het wegdek aangehouden, daar zijn over het algemeen de minste gaten en kuilen. Bij enige twijfel... weet dat verkeer van links voorrang heeft, evenals het verkeer van rechts en zo ook het verkeer van het midden.

Bij het inhalen is genoeg ruimte niet strict noodzakelijk. Inhalen kan zonder problemen met twee voertuigen tegelijk, vlak voor bochten, op stijle berghellingen en met tegemoetkomend verkeer, waarbij er geen rekening gehouden hoeft te worden met een eventuele dode hoek. Deze inhaalmanouvres dienen bij voorkeur uitgevoerd te worden op het gevaarlijkste gedeelte van de weg.
Ieder voertuig moet op zijn minst proberen een ander voertuig in te halen, in ieder geval het voertuig dat jou net heeft ingehaald.

Hoewel voertuigen kunnen rijden met kale banden en niet bestaande remmen, is het van groot belang dat de claxon in uitstekende staat van werking is. De gemiddelde chauffeur gebruikt zijn claxon zo'n 10 to 20 keer per kilometer, u kunt zelf wel uitrekenen wat dat betekend voor een reis van 1000 kilometer. Een druk op de toeter varieert in betekenis van 'ik ga te hard om nog te stoppen (en als jij niet aan de kant gaat, gaan we samen reincarneren)(klinkt als een wanhopige lange toeter), tot 'Hey, jij daar! Ben jij niet de neef van die vriend van die gozer die ik eens ontmoet heb in de bazaar in Calcutta? (casual toeter) en 'ik heb mijn claxon al een aantal minuten niet gebruikt' (verveelde toeter) of 'ik weet dat we voor een rood stoplicht staan (zeer uitzonderlijk bij gebrek aan stoplichten), maar baat het niet dan schaadt het niet ( de onverschillige toeter). De overbodige tekst (PLEASE HORN) in kinderlijke letters op vrachtwagens geschilderd, dient uiterst serieus genomen te worden, ook wanneer er geen (indiase) noodzaak is tot toeteren. De door de overheid geplaatste borden met 'gebruik van claxon verboden' dienen uiteraard genegeerd te worden.

Deze regels gelden echter niet voor kippen, koeien, ezels, geiten, honden, paarden en kamelen. Zij hebben als taak het verkeer op te houden en dienen als uitstekend excuus om de horn nog wat vaker te laten horen.

Mijn 36 urige reis van Leh naar Manali is een van de mooiste, maar gezien de indiase verkeersregels ook een van de gevaarlijkste tochten van mijn leven.
Meneer de driver schijnt op geen enkele wijze onder de indruk te zijn van het ravijn links van ons. Ik wel. Met een rotvaart scheurt hij over bochtige, stijle weggetjes terwijl ik met samengeknepen billen uit het raampje de duizelingwekende diepe afgrond in kijk.. geen stukje weg meer te zien. De driver heeft zogezegd de vaart er lekker in en besluit zonder enige vorm van waarschuwing een shortcut te nemen. Een shortcut?!? In de Himalayas?!? Is deze man out of his #*!*#! mind?!? Gelukkig komen we daarna in een zanderig valei. Nou, ja.. gelukkig.. nadat we een oud vrouwtje met al haar huisraad af hebben gezet in the middle of nowhere (what on earth is she going to do here?!?) wijkt meneer de driver wederom af van de weg en scheurt door de woestijn. Op een bestaande weg ga je al heen en weer vanwege de bochten, op en neer vanwege de kuilen en schiet je naar voren en achteren bij het remmen, maar op een niet bestaande weg stuiter je helemaal als popcorn door de bus. Met twee handen omklem ik de twee palen naast mij en met een gil kom ik iedere keer een flink stuk van de bank af, hang als een aap enkele seconden in de lucht om met een klap weer terug te keren op mijn kont. 'Indian exercise.... Indian exercise' klinkt het opgewonden door de bus. De achtbaan in de efteling is niks vergeleken bij deze rit en ik krijg verschrikkelijk de slappe lach. Een paar uur later en met een blauwe plek formaat India op mijn arm ben ik aardig uitgelachen.

Meestal kan ik aardig dealen met de Indiase madness.. ik surrender er flink op los. Maar soms is het genoeg...

Ik begrijp best dat mannen staren.. en blanke blonde vrouw zie je niet elke dag. Maar ik ben het even vreselijk zat. De wellustige blik blijft nu al een aantal uur op mij rusten met nog zo'n 12 uur te gaan. Ik roep door de bus dat het zeer ongepast is om zo lang naar een vrouw te kijken, dat ik er ongemakkelijk van word en dat hij dat ook niet zo naar Indiase vrouwen kijkt. Het betreffende heerschap weet zich even geen raad met deze ongezouten preek en weet niet waar te kijken. Da's mooi.. hij kijkt in ieder geval niet meer naar mij. Ik neem me voor mijn Hindi repetoire uit te breiden, zodat ik voortaan de mannen in Hindi kan toespreken... wordt vervolgd!

Mijn 'nahi chahije..'(no, I don't want!) werkt in heel India. Met een glimlach wordt het herhaald en wordt ik verder met rust gelaten... behalve in Delhi. Kjo nahi chahije? (why you don't want?)
In Delhi wordt gepushed, gezeurd en getrokken.. van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, zodra je je hotel verlaat word je overweldigd door streetsellers, shopkeepers en travelagency's te midden van de hitte, verkeersdrukte en armoede. Aan mijn hand trekt een bedelaar met een ernstig verbrand gezicht. Een man met misvormde ledematen kijkt mij smekend aan en brengt zijn hand naar zijn mond als teken dat hij eten wil. Een meisje in vuile kleertjes en een smoezelig smoeltje vertoont circuskunsten en houd daarna haar handje op. Een vrouw met een baby op haar arm gebaard dat ze melk voor haar kindje nodig heeft. Ze achtervolgd me drie straten lang.

U wilt graag bedonderd worden? Het lijkt u wel wat om afgezet te worden? Come to Delhi! Nick heeft veel te veel betaald voor haar ticket naar Nepal bij een tourist office dat zich uitgeeft voor een goverment office. We komen erachter dat iedereen (riksjawallah, de shop op de hoek en de man die ons hier naartoe heeft gebracht) in het complot zit. Nick is in alle staten en natuurlijk gaan we terug. Nick weet niet wat ze moet zeggen.. laat dat maar aan mij over! Ik leg Nick uit dat het het beste is om rustig en vriendelijk, maar beslist over te komen en beloof haar te laten zien hoe je dit aan pakt, om eenmaal in het reisbureau vreselijk pissig te worden. Resultaat is een heuse rel, maar uiteindelijk krijgt Nick wel haar geld terug.

Als ik mijn bestelling in het Engels doe, betaal ik drie dubbel de local price. Mijn Hindi laat de prijs al flink zakken, maar ik ben en blijf een 'gori' dus het valt altijd te proberen...
'Ek bottle pani dena moedje hain' (mag ik een fles water?) 'kindna whoa?' (hoeveel kost het?) 'Pandra rupees?!?! Bahut mengahain!' (15 rupees, dat is veel te duur!) De prijs zakt nu naar 12... 'Pani bara rupees nahi hain!' Pani dus rupees hain! (een fles water kost geen 12 rupees, het is 10 rupees!) Ik laat hem de achterkant van de fles zien, waar inderdaad de prijs op staat: 10 rupees. 'Moeje pakel nahi hain!' (ik ben niet achterlijk!)
Hoewel ik gerust kan zeggen dat ik kan onderhandelen als de beste (een verbaasde marktkoopman duwt mij mijn nieuwe rok in mijn handen voor een kwart van de vraagprijs met de verbouwereerde vraag 'where did you learn how to bartain?), het kost elke dag weer een hoop energie, glimlachjes, charme en hindi om niet teveel te betalen.

Gesprekjes met de locals over cultuur, godsdienst, de positie van de vrouw, India, Nederland, filosofische vraagstukken en gesprekjes over 'niks' met de locals vinden overal plaats en zijn regelmatig te hilarisch voor woorden. Vanwege de taalbariere en de cultuurverschillen gaan gesprekken soms compleet langs elkaar heen, maar daarnaast is de lichaamstaal, de manier van praten, de gebruiken en de manier van denken gewoon te grappig voor woorden. Het is onmogelijkheid de hilariteit te omschrijven, maar geloof me.. ik lach heel wat af!

Een aantal gesprekjes in India...

Why is the cow howly?
- I don't know
What do they eat?
- Who?
The cow's.. what do they eat?
- Oh.. rubisch... and plastic.
But that's really bad for the cow's!
- Yeah, than they go to hospital...
specially for cow's hospital
And what happens if the cow gets better?
- He go back to street.
To eat plastic again?!
- Yeah, like this.

Why can I not row this boat? Oh.. wait I know... of course (sarcastisch) I'm a woman!
- That's why (enthousiaste head wobble, aangezien ik mijn plaats begrijp)

Why do you ask where the bus is going? It's written on the front of the bus!
- No, that's not where the bus is rrrrrrealy going.
Why do they not write on the bus where it's rrrrrrreally going?
- Because that's not populaire places.
Eh.. can you explain that?
- People only wants to go to populair places and than the bus to not populair places is not full.
So, you send people to the WRONG place to get a full bus?
- Yeah, like this. And than people can see that not populair places is also very nice.

- Why you not married? You have it a good job, you also very beautiful...
Sadi nahi chaije!
- You don't want it a marrige? (ongelovige headwoble) Why?
In holland it's ok to be unmarried, I'm happy on my own
- Oh.. in your country people are happy lonely?
Eh... yeah, some people are.
- But you can marrie Indian guy (enthousiaste head wobles van alle omstanders)
Well, I won't be a good wife.
- Why? (iedereen is too shocked to wobble their heads en wacht mijn antwoord in spanning af)
I'm too strong for an Indian man
- No.. is good! Indian man are strong also! Than you can have it many many children..
Eh..., I mean I'm to strong to listen.. so I would not listen to my husband. If my husband say: 'Stay at home' I'll leave the house, so that's way I can't marrie an Indian man.
- Oh (begrijpende, maar afkeurende head wobbles)

- What is wrong with your skin?
Nothing, this are freckles.
- You look like banana!
Thanks.

What is it your good name?
- Meranaam Hindi me Sapna hain
Saaaaaaaaaaapnaaaaa... Atjaaaaaaaaa! (enthousiaste head woble) gevolgd door:
You speak Hindi (ongelovige head woble)
- Me tora tora Hindi bolti hoe.
Bahut atja!
So, now you take it your good selves and go to my shop. You can see it most beauuuutifoel things!

Een ruzie loopt meestal uit in een kleine rel. Iedereen bemoeit zich ermee en binnen now time worden familieleden, vrienden en vage kenissen aangetrokken om een partijtje lekker mee te schreeuwen. Niemand luisterd en iedereen roept, gilt en schreeuwt door elkaar. Het zooitje ongeregeld breekt plosteling op, nog steeds boos vervolgt ieder zijn eigen leventje weer.

Wat ik in mijn vorige bericht vergeten was te vermelden... In Bikaner haal ik nog even op de valreep de krant. De uit Bikaner afkomstige Idols kandidaat Radja moet vanavond weer optreden en dus trekt er een stoet van jongeren door de straten om zoveel mogelijk mensen te laten stemmen. Ik word zonder pardon in de joelende menigte getrokken, krijg een poster in mijn handen gedrukt en de opdracht flink te smilen naar de camara.
De volgende dag kan ik mijzelf in de plaatselijke krant bewonderen. De hele familie loopt over van trots.. ik ben tenslotte wel HUN gast.

Lieve mensen... ik heb jullie foto's beloofd, maar jullie moeten nog even wachten! Het kost hier in sommige plaatsen (zelfs voor Indiase begrippen) een vermogen om foto's op het internet te plaatsen... hopelijk is het in de volgende nederzetting goedkoper!

Op naar het volgende avontuur...