van sari tot burka?
Door: Sapna
Blijf op de hoogte en volg marlies
06 Juli 2007 | India, Bikāner
Namaste lieve mensen,
Danjawad voor alle leuke berichtjes.. was al even bang dat jullie mij vergeten waren ;)
De beloofde foto's hebben heel wat voeten in aarde gehad. De zoektocht naar een computer (eentje die iets ouder is dan het jaar nul) waar mijn disc's in kunnen, leek steeds tevergeefs. Als ik er eindelijk eentje gescoord heb, zie ik dat ik bijna geen foto's van de eerste week heb. Tijd dus voor een nieuw bericht.. met foto's!
En wat heb ik alweer veel gezien, meegemaakt en veel mensen ontmoet.. in dit kleurijke land vol prachtige tempels en paleisen, waarzeggers en slangenbezweerder. Ik ben al aardig ingeburgerd, spreek zo'n 50 woorden Hindi, loop rond in Indiase kleding (nog niet op de foto's te zien), mijn hand is beschilderd met Henna en ik luister naar de naam Sapna.
De naam Sapna, wat droom betekend, wordt mij gegeven door een van de locals die ik heb ontmoet. 'Cause you are it.. a dreamgirl..' verklaart hij schaterlachend om er nog even serieus aan toe te voegen:'But it really it is.. you are dreamgirl'
Mannen vallen als bosjes voor me. Nou is een beetje aandacht wel leuk, maar dit is om gek van te worden. Een van de redenen dat ik besluit Indiase kleding te kopen. Voor liefdesverklaringen en huwelijksaanzoeken heb ik een mooi excuus gevonden. My parents will never aprove on our marriege! En als dat niet werkt ben ik al uitgehuwelijkt. Weten zij veel ;)
Uit nieuwsgierigheid moet ik het toch even vragen... 'als ik met jou trouw.. moet ik dan een burka aan?' 'No no no' komt de geruststelling... 'Only outside the house!'
Het gemis aan foto's van mijn eerste week is te weiten aan een vervelend incidentje. Op de tweede dag, ergens op de Bollywood set, wordt mijn camara gestolen. Welcome to India! Ik durf mijn tas aan niemand in bewaring te geven, niet wetend wie ik al dan niet kan vertrouwen. En dus gaat mijn tas mee. Overal waar ik naar toe ga. Waarschijnlijk ga ik in een onbewaakt moment zo op in mijn acteermomenten, dat iemand de kans ziet mijn camara uit mijn tas te halen. Ik baal, maar ben ook zo ontzettend blij dat niet mijn hele tas gejat is. Het had nog veel erger kunnen zijn...
En dus bezoek ik maar weer eens een politiebureau. Dit bezoek kost mij uren dankzij de enorme burocratie. Wel word ik ondertussen op mijn wenken bediend met chai (thee), koffie, water en een maaltijd, die ergens vandaan gerukt wordt.
Eerst schrijf ik zelf mijn verklaring op, aangezien ik de voorkeur geef aan Engels. Denk niet dat de verzekering erg in zijn nopjes is met een statement in Hindi. Mijn verklaring wordt keurig netjes over geschreven op formulier 1 en vervolgens nog een keer op formulier 2. Daarna wordt het voorgelegd aan een hogere pief, die driftig in de aangifte begint te krassen en schrijven. Is beter voor de verzekering, verklaard hij met een glimlach. De aangifte wordt net zolang bijgeschaafd, aangepast en overgeschreven op formulier 3, 4 en 5, tot er een keurige verklaring uitrolt. So, no your insuranse is not ask you many many questions!
Ook in hotels, bij het inchecken, zijn ze dol op formulieren. Wilt u even alles behalve uw pincode in dit boek schrijven? En dan ook nog even op dit formulier? Pap, je staat in alle registers vermeld. Mam, jij niet, want jij bent vrouw en dus niet belangrijk...
Vrouw zijn in India is prima als je hier woont en gewend bent aan je positie, als zelfstandige, geemancipeerde westerse vrouw is het even wennen.
Bij een misverstand over de rekening probeer ik mijn versie van het verhaal uit te leggen, terwijl mijn Indiase vriend naast mij staat te wachten. In rap Hindi begint de manager tegen hem te praten. 'Excuse me..' roep ik. 'I booked the room, I stayed here, so you can talk to me!' 'He is not listen to you, Sapna. You are woman! I talk for you' 'But... wil ik vol verontwaardiging inbrengen. Maar ik klap mijn mond dicht. Surrender... voor dit moment dan.
Een schoenenpoetser vraagt of hij mijn tefa'tjes mag poesten. Ik kan een glimach niet onderdrukken. Mijn tefa's poetsen? Wat valt er in vredesnaam te poetsen aan mijn sandalen? Het wordt nog gekker als een dag later een jongeman aanbiedt mijn slippers te poetsen. In een plostselinge vlaag van genegenheid voor deze arme poetser, met zijn enige borsteltje in zijn hand, leg ik uit dat slippers echt niet gepoetst hoeven te worden, maar dat ik hem wel de 2 rupees wil betalen als blijk van waardering voor het feit dat hij werkt voor zijn geld. 'No, mem, I don't like begging. If you give me 2 rupees, I'll clean your shoes'. Met een vastberaden, smekende blik kijkt hij mij aan. Surrender... denk ik bij mijzelf en voor ik het weet sta ik met mijn voeten op een lapje stof en poetst de jongeman alsof zijn leven ervan afhangt, net zolang tot mijn slippers glimmen in de gloeiend hete zon.
Zijn welwillendheid en vastberadenheid raakt mij. Ik besluit een dag in hongerstaking te gaan en van mijn dagbudget koop ik een shoebox voor hem, om in de toekomst meer geld mee te verdienen.
Maar honger hoef ik niet te lijden. Good karma zorgt ervoor dat ik vanaf dat moment zoveel gastvrije mensen ontmoet, die mij uitnodigen voor een maaltijd een kopje thee of een rondleiding door hun stad. What come's around, goes around!
'You will do same for me and my family if we come to Holland!' Mam.. dat je niet raar staat te kijken als ik ineens met een hele volksstam voor de deur sta!
Na een geweldige eerste week in Bombay is het tijd om voor de eerste keer het reizen met de trein te gaan ervaren.
Met 5 andere backpackers zitten we tussen complete moslim en Hindoe families, die nog net hun huis niet hebben meegenomen. Het is een gezellige boel. Omstanders uit de andere coupe's komen even een praatje maken en de foreingers bekijken. We worden met zoveel trots aangezwezen, alsof we er door hen in eigen persoon zijn neergezet. Er wordt gekletst, ik oefen mijn eerste woordjes Hindi, er wordt muziek gemaakt en eten gedeeld. Het slapen, liggend op een met plastic omspannen plank, in de naar etens- en pislucht ruikende volgepakte coupe, gaat nog net.
In Jaipur, de pinkcity, besluit ik samen met twee duitse vrienden in hetzelfde hotel te verblijven. We ontmoeten diezelfde dag nog een (rijke) local, Khan genaamd, die hier een eigen bedrijf heeft. Hij nodigt ons uit voor lunch, een bezoek aan een tempel en een kijkje een hippie dorpje (ja Leo, heb inmiddels al heel wat oude hippie's ontmoet!). Tijdens onze dagen in Jaipur spreken we regematig af om onder het genot van een hapje en een drankje te filosoferen over het leven. Khan helpt ons aan een betrouwbare Riksjawhala, die ons Jaipur laat zien en ons aan het eind van de dag uitnodigt mee te gaan naar zijn village.
This is real India, denk ik als ik de bus uitstap. In deze tijd van het jaar, de monsoon, zijn er niet veel toeristen, maar hier zijn we helemaal de enigen. We bekijken de omgeving, eten bij zijn familie en hangen wat rond met zijn vrienden... daar in de villige...
Ik reis af naar Bikaner. Deze prachtige, maar stoffige en hete woestijnstad is een bezoek meer dan waard.
Als ik in het oude gedeelte lukraak wat straatjes insla, ontmoet ik de 22 jarige Ali. Hij laat mij Bikaner zien, helpt mij bij het boeken van mijn camelsafari en loopt over van enthousiasme om mij meer Hindi te leren, ondanks zijn moslim achtergrond. Aan het einde van de dag heeft hij besloten dat ik zijn gast ben. Hij neemt zijn taak uiterst serieus. Duwt mensen aan de kant als dat nodig is, licht me in over de do's en don'ts, en schreeuwt tegen de jongeren die goedkeurende, maar niet geheel nette opmerkingen over mijn verschijning maken.
Hij neemt me mee naar zijn huis, dat we bereiken door het beklimmen van een smal trappenhuis. In de kleine kamertjes zonder meubilair zitten complete families, buren en vrienden. Vol trots word ik aangekondigd door Ali en enthousiast door iedereen begroet. Het jongste zusje wordt gecommandeerd chai voor mij te maken en al gauw verschijnt er een hele dis op het vloerkleed. Bestek wordt in India niet gebruikt, eten doe je met je hand. Met je linker wel te verstaan, want de rechter gebruik je om na toiletgebruik je kont te wassen. Moeder bekijkt mijn gestuntel met 1 hand met argusogen. In rap Arabisch praat ze tegen Ali. Het gaat over mij en het klinkt heel boos. Heb ik iets verkeerd gedaan? 'My mom says you eat enough' legt Ali uit. Eet ik teveel? 'No, no, she means you eat enough and don't go to a restaurant!' Aha! Ik beloof hierna niet naar een restaurant te gaan en wordt beloont met een stralende, tandloze lach. Na het eten maakt zijn zus een prachtig patroon van Henna op mijn hand. Een hele eer, want het is veel werk.
Per kameel maak ik een mooie tocht van twee dagen door de woestijn. Het is heet, maar zeer de moeite waard.
We slapen onder de sterren op niet meer dan een lakentje, het eten koken we op een vuurtje en we bezoeken de kleine hutjes waar de boeren met hun families wonen en werken.
Na mijn camelsafari drinken we weer een kopje chai bij Ali thuis. Trots kom ik in mijn nieuwe Hindi kleren binnen. De meiden, zusjes, nichtjes, buurmeisjes en vriendinnetjes wobblen enthousiast hun hoofden op en neer in blijk van goedkeuring. Moeder is minder onder de indruk, blijkt na haar warme begroeting van haar inmiddels bekende brede, tandloze lach. 'It's nice, but where is it your scarf and why you don't have any sleeves?' vertaalt Ali voor mij het abracadabra arabisch. Het gesprek gaat verder tussen moeder en zoon, waarin Ali geduldig antwoord geeft op haar vragen. 'It's grazy' besluit ze hoofdschuddend.
Ik bezoek een tempel waar het krioelt van de muizen, die in mijn beleving iets meer weg hebben van enorm ranzige ratjes. Nu ben ik niet zo snel bang, maar door deze tempel heenlopen vind ik een behoorlijke beproeving. Er loopt 1 witte muis rond die voorspoed en geluk brengt. 'You really lucky person' vertelt Ali mij wanneer we de witte muis zien. Er zijn mensen die dagenlang rond deze tempel verblijven om een glimp van deze muis op te vangen.
Naar de film gaan is een echte belevenis. Als de deuren op tijd open gaan, krijg je eerst de bekende reclame en voorstukjes. Een van de voorstukjes is voor de film waar ik de voice over voor heb gedaan! Op 10 augustus kan ik mijn eigen stem gaan beluisteren in het volume van een bioscoop suround system... scary!
Vervolgens gaat iedereen staan en wordt het volkslied ter gehore gebracht.
Wanneer de deuren niet op tijd open gaan is de film al begonnen en struikel je in het donker naar je plaats. Tijdens de film wissel je dan een paar keer van zitplaats, want je weet van tevoren niet waar de best werkende fan's staan. en gevolge van de een stroomstoring valt de film gemiddeld twee keer uit. De Indiers gaan helemaal op in het verhaal en laten gedurende de film regelmatig met luid gejoel, fluitconcerten en applaus hun goed- of afkeuring blijken.
Mijn buik kenmerkt zich momenteel niet aleen door de hoeveeheid jelly, maar kan nu ook betitelt worden als Delhi. Een Jelly Delhi Belly. Het klinkt leuker dan het is. Ik ben blij dat ik nu in een fijn hotel zit en een eigen badkamer heb. India is a bit too much wanneer je niet helemaal lekker bent en het is heerlijk om je daaraan te kunnen onttrekken met een goed boek op een 'normale' hotelkamer.
Terwijl ik dit bericht aan het typen ben, word ik door de eigenaar naar buiten geroepen. 'Come.. there's a wedding!' Genietend kijk ik naar de stoet van prachtig geklede mensen die dansend en lachend voorbij komen. De bruidegom zit op zijn troon, omringt door stralende kindertjes, op weg naar het huis van zijn bruid. Indiase muziek schalt uit de muziekwagen. Lampjes sieren het geheel en zorgen voor sprookjesachtige verlichting. Voor ik het goed en wel door heb word ik er tussen getrokken en sta ik temidden van het feestgedruis helemaal uit mijn dak te gaan. waar ben ik nu weer beland?!?!
Danjawad voor alle leuke berichtjes.. was al even bang dat jullie mij vergeten waren ;)
De beloofde foto's hebben heel wat voeten in aarde gehad. De zoektocht naar een computer (eentje die iets ouder is dan het jaar nul) waar mijn disc's in kunnen, leek steeds tevergeefs. Als ik er eindelijk eentje gescoord heb, zie ik dat ik bijna geen foto's van de eerste week heb. Tijd dus voor een nieuw bericht.. met foto's!
En wat heb ik alweer veel gezien, meegemaakt en veel mensen ontmoet.. in dit kleurijke land vol prachtige tempels en paleisen, waarzeggers en slangenbezweerder. Ik ben al aardig ingeburgerd, spreek zo'n 50 woorden Hindi, loop rond in Indiase kleding (nog niet op de foto's te zien), mijn hand is beschilderd met Henna en ik luister naar de naam Sapna.
De naam Sapna, wat droom betekend, wordt mij gegeven door een van de locals die ik heb ontmoet. 'Cause you are it.. a dreamgirl..' verklaart hij schaterlachend om er nog even serieus aan toe te voegen:'But it really it is.. you are dreamgirl'
Mannen vallen als bosjes voor me. Nou is een beetje aandacht wel leuk, maar dit is om gek van te worden. Een van de redenen dat ik besluit Indiase kleding te kopen. Voor liefdesverklaringen en huwelijksaanzoeken heb ik een mooi excuus gevonden. My parents will never aprove on our marriege! En als dat niet werkt ben ik al uitgehuwelijkt. Weten zij veel ;)
Uit nieuwsgierigheid moet ik het toch even vragen... 'als ik met jou trouw.. moet ik dan een burka aan?' 'No no no' komt de geruststelling... 'Only outside the house!'
Het gemis aan foto's van mijn eerste week is te weiten aan een vervelend incidentje. Op de tweede dag, ergens op de Bollywood set, wordt mijn camara gestolen. Welcome to India! Ik durf mijn tas aan niemand in bewaring te geven, niet wetend wie ik al dan niet kan vertrouwen. En dus gaat mijn tas mee. Overal waar ik naar toe ga. Waarschijnlijk ga ik in een onbewaakt moment zo op in mijn acteermomenten, dat iemand de kans ziet mijn camara uit mijn tas te halen. Ik baal, maar ben ook zo ontzettend blij dat niet mijn hele tas gejat is. Het had nog veel erger kunnen zijn...
En dus bezoek ik maar weer eens een politiebureau. Dit bezoek kost mij uren dankzij de enorme burocratie. Wel word ik ondertussen op mijn wenken bediend met chai (thee), koffie, water en een maaltijd, die ergens vandaan gerukt wordt.
Eerst schrijf ik zelf mijn verklaring op, aangezien ik de voorkeur geef aan Engels. Denk niet dat de verzekering erg in zijn nopjes is met een statement in Hindi. Mijn verklaring wordt keurig netjes over geschreven op formulier 1 en vervolgens nog een keer op formulier 2. Daarna wordt het voorgelegd aan een hogere pief, die driftig in de aangifte begint te krassen en schrijven. Is beter voor de verzekering, verklaard hij met een glimlach. De aangifte wordt net zolang bijgeschaafd, aangepast en overgeschreven op formulier 3, 4 en 5, tot er een keurige verklaring uitrolt. So, no your insuranse is not ask you many many questions!
Ook in hotels, bij het inchecken, zijn ze dol op formulieren. Wilt u even alles behalve uw pincode in dit boek schrijven? En dan ook nog even op dit formulier? Pap, je staat in alle registers vermeld. Mam, jij niet, want jij bent vrouw en dus niet belangrijk...
Vrouw zijn in India is prima als je hier woont en gewend bent aan je positie, als zelfstandige, geemancipeerde westerse vrouw is het even wennen.
Bij een misverstand over de rekening probeer ik mijn versie van het verhaal uit te leggen, terwijl mijn Indiase vriend naast mij staat te wachten. In rap Hindi begint de manager tegen hem te praten. 'Excuse me..' roep ik. 'I booked the room, I stayed here, so you can talk to me!' 'He is not listen to you, Sapna. You are woman! I talk for you' 'But... wil ik vol verontwaardiging inbrengen. Maar ik klap mijn mond dicht. Surrender... voor dit moment dan.
Een schoenenpoetser vraagt of hij mijn tefa'tjes mag poesten. Ik kan een glimach niet onderdrukken. Mijn tefa's poetsen? Wat valt er in vredesnaam te poetsen aan mijn sandalen? Het wordt nog gekker als een dag later een jongeman aanbiedt mijn slippers te poetsen. In een plostselinge vlaag van genegenheid voor deze arme poetser, met zijn enige borsteltje in zijn hand, leg ik uit dat slippers echt niet gepoetst hoeven te worden, maar dat ik hem wel de 2 rupees wil betalen als blijk van waardering voor het feit dat hij werkt voor zijn geld. 'No, mem, I don't like begging. If you give me 2 rupees, I'll clean your shoes'. Met een vastberaden, smekende blik kijkt hij mij aan. Surrender... denk ik bij mijzelf en voor ik het weet sta ik met mijn voeten op een lapje stof en poetst de jongeman alsof zijn leven ervan afhangt, net zolang tot mijn slippers glimmen in de gloeiend hete zon.
Zijn welwillendheid en vastberadenheid raakt mij. Ik besluit een dag in hongerstaking te gaan en van mijn dagbudget koop ik een shoebox voor hem, om in de toekomst meer geld mee te verdienen.
Maar honger hoef ik niet te lijden. Good karma zorgt ervoor dat ik vanaf dat moment zoveel gastvrije mensen ontmoet, die mij uitnodigen voor een maaltijd een kopje thee of een rondleiding door hun stad. What come's around, goes around!
'You will do same for me and my family if we come to Holland!' Mam.. dat je niet raar staat te kijken als ik ineens met een hele volksstam voor de deur sta!
Na een geweldige eerste week in Bombay is het tijd om voor de eerste keer het reizen met de trein te gaan ervaren.
Met 5 andere backpackers zitten we tussen complete moslim en Hindoe families, die nog net hun huis niet hebben meegenomen. Het is een gezellige boel. Omstanders uit de andere coupe's komen even een praatje maken en de foreingers bekijken. We worden met zoveel trots aangezwezen, alsof we er door hen in eigen persoon zijn neergezet. Er wordt gekletst, ik oefen mijn eerste woordjes Hindi, er wordt muziek gemaakt en eten gedeeld. Het slapen, liggend op een met plastic omspannen plank, in de naar etens- en pislucht ruikende volgepakte coupe, gaat nog net.
In Jaipur, de pinkcity, besluit ik samen met twee duitse vrienden in hetzelfde hotel te verblijven. We ontmoeten diezelfde dag nog een (rijke) local, Khan genaamd, die hier een eigen bedrijf heeft. Hij nodigt ons uit voor lunch, een bezoek aan een tempel en een kijkje een hippie dorpje (ja Leo, heb inmiddels al heel wat oude hippie's ontmoet!). Tijdens onze dagen in Jaipur spreken we regematig af om onder het genot van een hapje en een drankje te filosoferen over het leven. Khan helpt ons aan een betrouwbare Riksjawhala, die ons Jaipur laat zien en ons aan het eind van de dag uitnodigt mee te gaan naar zijn village.
This is real India, denk ik als ik de bus uitstap. In deze tijd van het jaar, de monsoon, zijn er niet veel toeristen, maar hier zijn we helemaal de enigen. We bekijken de omgeving, eten bij zijn familie en hangen wat rond met zijn vrienden... daar in de villige...
Ik reis af naar Bikaner. Deze prachtige, maar stoffige en hete woestijnstad is een bezoek meer dan waard.
Als ik in het oude gedeelte lukraak wat straatjes insla, ontmoet ik de 22 jarige Ali. Hij laat mij Bikaner zien, helpt mij bij het boeken van mijn camelsafari en loopt over van enthousiasme om mij meer Hindi te leren, ondanks zijn moslim achtergrond. Aan het einde van de dag heeft hij besloten dat ik zijn gast ben. Hij neemt zijn taak uiterst serieus. Duwt mensen aan de kant als dat nodig is, licht me in over de do's en don'ts, en schreeuwt tegen de jongeren die goedkeurende, maar niet geheel nette opmerkingen over mijn verschijning maken.
Hij neemt me mee naar zijn huis, dat we bereiken door het beklimmen van een smal trappenhuis. In de kleine kamertjes zonder meubilair zitten complete families, buren en vrienden. Vol trots word ik aangekondigd door Ali en enthousiast door iedereen begroet. Het jongste zusje wordt gecommandeerd chai voor mij te maken en al gauw verschijnt er een hele dis op het vloerkleed. Bestek wordt in India niet gebruikt, eten doe je met je hand. Met je linker wel te verstaan, want de rechter gebruik je om na toiletgebruik je kont te wassen. Moeder bekijkt mijn gestuntel met 1 hand met argusogen. In rap Arabisch praat ze tegen Ali. Het gaat over mij en het klinkt heel boos. Heb ik iets verkeerd gedaan? 'My mom says you eat enough' legt Ali uit. Eet ik teveel? 'No, no, she means you eat enough and don't go to a restaurant!' Aha! Ik beloof hierna niet naar een restaurant te gaan en wordt beloont met een stralende, tandloze lach. Na het eten maakt zijn zus een prachtig patroon van Henna op mijn hand. Een hele eer, want het is veel werk.
Per kameel maak ik een mooie tocht van twee dagen door de woestijn. Het is heet, maar zeer de moeite waard.
We slapen onder de sterren op niet meer dan een lakentje, het eten koken we op een vuurtje en we bezoeken de kleine hutjes waar de boeren met hun families wonen en werken.
Na mijn camelsafari drinken we weer een kopje chai bij Ali thuis. Trots kom ik in mijn nieuwe Hindi kleren binnen. De meiden, zusjes, nichtjes, buurmeisjes en vriendinnetjes wobblen enthousiast hun hoofden op en neer in blijk van goedkeuring. Moeder is minder onder de indruk, blijkt na haar warme begroeting van haar inmiddels bekende brede, tandloze lach. 'It's nice, but where is it your scarf and why you don't have any sleeves?' vertaalt Ali voor mij het abracadabra arabisch. Het gesprek gaat verder tussen moeder en zoon, waarin Ali geduldig antwoord geeft op haar vragen. 'It's grazy' besluit ze hoofdschuddend.
Ik bezoek een tempel waar het krioelt van de muizen, die in mijn beleving iets meer weg hebben van enorm ranzige ratjes. Nu ben ik niet zo snel bang, maar door deze tempel heenlopen vind ik een behoorlijke beproeving. Er loopt 1 witte muis rond die voorspoed en geluk brengt. 'You really lucky person' vertelt Ali mij wanneer we de witte muis zien. Er zijn mensen die dagenlang rond deze tempel verblijven om een glimp van deze muis op te vangen.
Naar de film gaan is een echte belevenis. Als de deuren op tijd open gaan, krijg je eerst de bekende reclame en voorstukjes. Een van de voorstukjes is voor de film waar ik de voice over voor heb gedaan! Op 10 augustus kan ik mijn eigen stem gaan beluisteren in het volume van een bioscoop suround system... scary!
Vervolgens gaat iedereen staan en wordt het volkslied ter gehore gebracht.
Wanneer de deuren niet op tijd open gaan is de film al begonnen en struikel je in het donker naar je plaats. Tijdens de film wissel je dan een paar keer van zitplaats, want je weet van tevoren niet waar de best werkende fan's staan. en gevolge van de een stroomstoring valt de film gemiddeld twee keer uit. De Indiers gaan helemaal op in het verhaal en laten gedurende de film regelmatig met luid gejoel, fluitconcerten en applaus hun goed- of afkeuring blijken.
Mijn buik kenmerkt zich momenteel niet aleen door de hoeveeheid jelly, maar kan nu ook betitelt worden als Delhi. Een Jelly Delhi Belly. Het klinkt leuker dan het is. Ik ben blij dat ik nu in een fijn hotel zit en een eigen badkamer heb. India is a bit too much wanneer je niet helemaal lekker bent en het is heerlijk om je daaraan te kunnen onttrekken met een goed boek op een 'normale' hotelkamer.
Terwijl ik dit bericht aan het typen ben, word ik door de eigenaar naar buiten geroepen. 'Come.. there's a wedding!' Genietend kijk ik naar de stoet van prachtig geklede mensen die dansend en lachend voorbij komen. De bruidegom zit op zijn troon, omringt door stralende kindertjes, op weg naar het huis van zijn bruid. Indiase muziek schalt uit de muziekwagen. Lampjes sieren het geheel en zorgen voor sprookjesachtige verlichting. Voor ik het goed en wel door heb word ik er tussen getrokken en sta ik temidden van het feestgedruis helemaal uit mijn dak te gaan. waar ben ik nu weer beland?!?!
-
06 Juli 2007 - 22:45
Leo:
GAAAAAAAAAAAF -
07 Juli 2007 - 08:14
Ramon:
Ha Marlies, wete je nog dat ik zei te verwachten dat je vast wel verliefd zou worden op een stoere zongebruinde Ozzie en nooit meer terug zou komen???
Ik geloof nu dat de kans dat je je spontaan ergens in India laat uithuwelijken, groter is!!!!
Geniet er van! -
07 Juli 2007 - 09:08
Marissa:
Ik vind je foto's weer heel erg mooi.
Kusjes van Marissa -
07 Juli 2007 - 14:47
Else:
Haai lieverd!
Liep 2 verhalen achter, maar ben nu weer helemaal bij van al je avonturen & hilarische gebeurtenissen!
Super mooie foto's ook!!
Doe voorzichtig & geniet!
Liefs & een dikke kus, je zusje -
07 Juli 2007 - 18:02
Sanne:
Uitgehuwelijkt aan een Ali... lijkt me niet honnepon... :( Doet me goed dat je op foto 063 je broer zusjes laat zien aan een mevrouw :), toch niet de mama van Ali??? Net samen met mama de foto's bekeken... mama zei alleen maar: 'och.. wat is ze bruin, goh wat is ze zwart... :)' Take care miss. jelly delhi belly :) klinkt nog leuker met dat jelly... dikke kus voor jou -
09 Juli 2007 - 19:38
Oma En Opa:
Hallo Marlies,
Je maakt heel wat mee,zou je straks nog wel kunnen wennen aan
het gewone leven? Maar het is
allemaal geweldig wat je zoal
beleefd.Dus geniet er maar van.
Momenteel logeert Tara hier maar
daar dat gaat allemaal goed.Nu
de hartelijke groeten van Oma en
Opa en een dikke kus.
-
09 Juli 2007 - 22:56
Pappa:
Heel mooi verslag met mooi fotowerk !
Een schoonzoon die Ali heet ben ik niet echt kapot van ! -
10 Juli 2007 - 07:47
Eline:
Whaaa, wat een geweldig verhaal!!
Wat moet jij je gelukkig voelen daar. Ik geniet van je verhalen.
Take care!
Eline
-
11 Juli 2007 - 18:27
Corina:
Ach een bruiloft in India lijkt me helemaal tegek. Maar dan als bruidsmeisje hoor. Dus doe je best om een bruidegom op te sporen. Je hebt aandacht genoeg :-)
Maar ik geniet van je verhalen hoor...zucht... en ik heb stilletjes heimwee naar al dat onbekende.
Stuur trouwens de zon even naar Nederland. Ik kijk uit het raam en het plenst weer. Ik wil zon, zee, strand, aangename temperaturen en een lekkere.... onee een lekkere man heb ik al.
Tot later
kussie Cootje -
13 Juli 2007 - 09:40
Susanne:
Volgens mij is het daar de traditie dat je minimaal twee bruidsmeisjes moet hebben... dat is dus al mooi geregeld.
Die bruidengom is volgens mij een bijzaak. Ze staan voor je in de rij..dus het is alleen maar een kwestie van kiezen. Nu nog even een datum prikken want ik ben ook echt toe aan een beetje zon!
Kus Suus -
16 Juli 2007 - 06:05
Taslim Ahmed:
hellomy frind sapna how re you. iam happy you call me andi lissonavryday song goom. i miss you .bayyyyyyyyyyyyyy -
17 Juli 2007 - 18:45
Lily:
Hai Marlies,
Het heeft even geduurd voor ik je site ontdekt had.. Maar hij is erg leuk! Mooi verhaal en mooie foto's. Melbourne was ook gezellig hè?!
Liefs -
17 Juli 2007 - 19:59
Michelle:
Reismaatje!
Whaaaaaaaaaaaaaa ik ben zo jaloers!! Zooo gaaf meis ben echt blij voor je! Nederland is maar nederland hoor dus vermaak je zolang je kunt, ik heb vette heimwee... zucht!Het reisleven is mooi!
Nu lekker studeren in Amsterdam, ook leuk maar op een andere manier leuk!
Dikke kus and take care -
18 Juli 2007 - 16:29
Jacqueline:
hoi Marlies,
Ook nog even een berichtje van mij.
Je verhalen lezen is echt ontspanning van mij. Op school zitten we in de drukte van "nog maar twee daagse", nou ja misschien weet je nog hoe het was. Wanneer je terugkomt moet je maar weer eens langs komen: er is hééél veel verandert!!! Martin heeft deze week afscheid genomen, Brigitta wordt directeur en bijna iedereen (behalve de kleuters) moest deze week verhuizen (ik ook, dus)
Nou ja, blijft jij maar lekker relaxen daar.. nog twee dagen en dan ga ik het ook doen.
knuffel,
Jacqueline -
19 Juli 2007 - 15:54
Esmarij:
Marlies, weer wat een mooi verhaal, dan denk je dat je in Nederland wat mee maakt NIET dus met wat jij allemaal mee maakt. -
20 Juli 2007 - 04:21
Ali:
hello .how are you. now where are you. wen youare going in simla. and 21 july is my frind iscoming there. i am wating your fone call. and 10 aug is you movis is reliss chak de india. how is your tour now. i am watng for you. -
21 Juli 2007 - 20:06
Mariel:
hallo marlies kom net terug uit een maandje italie ,maar wat jij allemaal meemaakt shit dat is echt te gek joh, super gaaf en straks wil ik alles persoonlijk horen,lijkt mij echt te gek, je hebt de tijd van je leven en ik zie je nog wel met een bollywood ster thuiskomen, ha ha ha! Dat lijkt mij wel wat, je ouders kunnen hun borst nat maken met zo schoonzoon!!!Geniet lekker en ik kijk uit naar het volgende verhaal!! -
24 Juli 2007 - 02:16
Annemieke:
He Marlies,
Heb je een tijdje niet meer gevolgd...nu weer aardig bij. Heel leuk om te lezen en te zien wat je allemaal meemaakt. Wat een ervaring! Het zal straks raar zijn om weer in nederland te zijn.....Ik ben benieuwd hoe lang je er blijft.........
Liefs vanuit Curacao
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
