Impressive India

Namastee lieve mensen,

Gaan jullie met z'n allen weer gezellig berichtjes plaatsen? Het is zo rustig de laatste tijd! Als tegenprestatie plaats ik morgen foto's bij dit bericht...

Feeding your senses is the same as drinking salt water. The more you take, the firstier you get. Een boedistisch gezegde vol waarheid, dat iedereen snapt maar alleen reizigers echt begrijpen. Reizen maakt dorstig, hongerig naar meer. Reizen is verslavend en houdt je in zijn greep, vragend om extremer, uitdagender, avontuurlijker. Het voedt zichzelf met alles wat je ziet, hoort, ruikt, proeft en voelt. If you want to feed your senses till satisfaction, you travel to India...

Mijn reis naar India begint met een typisch, hoe-kan-het-ook-anders, Marlies actie. Een dag voor vertrek ontdek ik dat mijn ticket niet 16 juni, maar 16 juli vermeld. Een ezel stoot zich geen tweede keer aan dezelfde steen. Deze ezel doet er gemiddeld zo'n zes keer over. Paniek! Talloze telefoontjes later.. nog meer paniek! Ondanks mijn, inmiddels deskundige, overredingskracht is er geen enkele mogelijkheid om op tijd in Singapore aan te komen, vanwaar mijn vlucht naar India gaat. Op aanraden van Frans vertrek ik toch de volgdende dag, vastberaden al mijn charme en acteerprestaties in de strijd te gaan gooien. In het toilet op het vliegveld lach ik me helemaal suf.. 1 telefoontje en het was geregeld met de vraag of ik window or aisle prefereer.

Mumbai airport, twee uur 's nachts. No way dat ik een kamer ga zoeken in het holst van de nacht, in een stad en een land dat ik nog niet ken en weerzinwekkende verhalen over gehoord heb. Ik rust met mijn hoofd op mijn backpack, languit op wat stoeltjes en houd mijn daypack stevig omklemd. Zo word ik vier uur later wakker.. klaar om met eigen senses te gaan ontdekken of India is zoals de verhalen beschrijven. Kom maar op met die madness!

Het eerste wat ik zie zijn de slums. Ontelbare hutjes gemaakt van bamboestokken, plastic en doeken staan langs de kant van de weg. De armoede raakt mij niet meer zo zeer zoals dat het mij in het begin van mijn reis van slag maakte. De mensen in de slums zijn arm, maar niet per defenitie ongelukkig. Kinderen in vodjes rennen lachend rond. Een vrouw in een oude Sari wast schalen af, terwijl de buurman zijn tanden poetst. Ik geniet van mijn getuigenis van het ontwaken in de ghetto, geniet van het dagelijks leven dat zo anders is als wij het kennen.

Ik deel mijn taxi met een 'confusde' Koreaan. De arme gozer is voor de eerste keer in een ander land en weet niet wat hij ziet. Ik neem hem onder mijn hoede en laat zien hoe je een goedkoop guesthouse regelt, leer hem de fijne kneepjes van het onderhandelen, vertel hem dat de Lonely planet (the lying planet.. zoals ik het ben gaan noemen) handig kan zijn, maar zeker de bijbel niet is en laat hem zien hoe je je weg vindt in een vreemde stad in een vreemd land. Tijdens het ontbijt, waarbij we lukraak wat gerechten aanwijzen, vraag ik hoe hij zich voelt. Confused, luidt het antwoord. Volkomen normaal, constateer ik, denkend aan mijn eerste dagen in Bangkok.

Al op de eerste dag belanden we op een Bollywood filmset, waar we extra's spelen op een feest in een Indiase soap. Een Hilarisch avontuur. De reis per taxi, trein en riksja is een belevenis op zich en we lachen wat af om de ongeorganiseerde hectiek. Alles lijkt op het laatste moment geregeld.
De set bestaat aan de buitenkant uit een paar dodgy schuren en is binnen al niet veel beter. Alleen de werkelijke set, een Indiaas paleis, ziet er redelijk glamerous uit. We worden in een paar jurken en pakken gehezen en komen niet meer bij als Scott naar buiten komt. Ze hebben hem, met zijn westerse uiterlijk, verkleed als arabier. Op de set is het een ongeregeld zooitje. Er lopen ontelbare Indiers rond, waarvan wij aan het einde van de dag nog steeds niet hebben ontdekt wat nou precies hun taak is. De sterren van de soap gedragen zich als echte diva's, kennen hun tekst niet en roepen elke 5 minuten de spiegelman om hun haar te fatsoeneren, dat nog precies hetzelfde zit als 5 minuten geleden. Roken, eten en drinken mag allemaal op de set en je peuk trap je gewoon uit op de vloer. Een man met een schaal vol kolen rent rond voor het rook-effect. Wij krijgen onduidelijke aanwijzingen waarvan regelmatig tegenovergestelde instructies van verschillende mensen. Op het feest wissel ik zes keer van partner en moet ik op een gegeven moment zovaak heen en weer langslopen dat ik weinig vertrouwen heb in het resultaat. Ik glimlach naar de Koreaan die aangeeft 'Now really confused te zijn'. Op een gegeven moment roept de director vanuit het niets dat we allemaal in shock naar een hoek moeten kijken. We zien namelijk dat iemand van een cliff wordt geduwd ????!!!! Iemand van een cliff afgeduwd? Hoezo? We zijn op een feest.. hoe kunnen wij dan een cliff zien? 'Look confused, look confused.. you all look confused!' schreeuwt de director. 'No problem' roept de Koreaan.

Voor het middaguur heb ik drie aanbiedingen voor ander Bollywood werk.
Voor ik het weet ben ik in een stevige onderhandeling verwikkeld. Ben nog geen dag in India en sta al volop zaken te doen. Wie biedt het meest? Tegen 7 uur gaan we in staking. Er is ons eten beloofd en die Indiase tien minuten kennen we nu zo langzamerhand wel (pap.. jij zou je hier enorm thuis voelen.. alles duurt hier tien minuten!).

We hebben zoveel lol dat we, ondanks mijn aanbiedingen, de volgende dag weer terugkomen. Wanneer ik dichtbij een van de caracters sta, die voor de zoveelste keer zijn lokken aan het schikken is, kan ik het niet laten. 'Did you do something with your hair? It looked so much better yesterday!' De rest proest het uit, maar ik houd een stalen gezicht en the actor gaat serieus in op mijn vraag. Het ijs is gebroken en de arrogantie verdwijnt als sneeuw voor de zon. Wel kijkt ie vanaf dat moment nog iets vaker in de spiegel...

Na afloop drink ik wat op de hotelkamer van Scott en Amy en praten we na over de bizarre en hilarisch belevenissen van de afgelopen dagen. Scott brengt mij daarna veilig thuis. Moeten we wel eerst letterlijk over wat mensen heenklauteren, die hun onderkomen voor de nacht in het trappenhuis hebben gevonden. Op straat slapen talloze mensen, alleen of in een groepje. Overdag komen ze naar je toe, bedelend, wijzend op het kindje op hun arm met een flinke hoofdwond waar een smerige doek vol vliegen omheen gewonden zit.
Mensen met de vreselijkste verwondingen en handicaps. Smekende ogen, droevige blikken rusten op mij, terwijl ze met hun handen naar hun mond wijzen.
Het blijft confronterend, al heb ik mijn manier gevonden om ermee om te gaan.

Twee dagen later kan ik het resultaat van mijn optreden in de Indiase GTST bekijken in mijn kleine kamertje zonder raam, maar met televisie. Al in het eerste shot van het feest zie ik mijzelf. Niemand om het mee te delen dus roep ik vol enthousiasme tegen mijzelf: "dat ben ik, dat ben ik!" Het ziet er uiteindelijk heel gaaf uit.. de set.. het feest.. er is niks meer te zien van de gigantische chaos die er heerste toen er gefilmd werd.

De rest van mijn week in Mumbai bestaat uit een combinatie van werk, sightseeing en socializing. Het is ongelooflijk hoeveel mensen ik binnen een week ken. Van agents voor Bollywood, andere reizgers, tot daklozen, ik kom altijd bekenden tegen in mijn straat.

Ik doe een voice over voor een grote bioscoopfilm (met mijn 'britisch accent') en figureer nog een keer in een grote film. Met Imbra, een Indiase man die ik ontmoet op de set, bezoek ik de Haji Ali.. een sprookjesachtige tempel midden in de zee. Via de betonnen weg ernaar toe loop ik samen met honderden pelgrims naar deze bijzondere, heilige plek. Een vreemd gevoel maakt zich van mij meester in de tempel. Als enige blanke vrouw loop ik hier rond.. een bizarre maar mooie ervaring. Ook zie ik 's werelds grootste wasplaats.. een fantastisch tafereel. Met twee straatmeiden bezoek ik 'Jhoom baraba Jhoom'.. de bioscoop hit van dit moment. Drie uur lang duurt de film, maar ik verveel me geen moment. Tijdens de avonden spreek ik vaak af voor een drankje in Leopold's.. de 'thuisbasis' van de schrijver van 'Shantaram' een adembenemend boek dat zich voornamelijk afspeelt in Mumbai en een indrukwekkende beschrijving geeft van India. Ook ontmoet ik het Indiase rugby team. Om hun overwinning van die dag te vieren duiken we een Indiase club in.. ik heb het gevoel dat ik van het ene avontuur in het andere rol.

De herinnering aan de eerste keer was wegbrengen doet me nog steeds blozen van schaamte. Een voor een haalt de wasmeneer mijn kledingstukken uit de plastic tas. U voelt hem al aankomen.. al mijn ondergoed.. open en bloot op straat! Daar ging niet weer eens een string.. daar gingen wel tien stringen. Fronzend kijkt de man van mijn miniscule kanten gevalletjes naar mij. Verontschuldigend kijk ik hem aan.. de volgende keer was ik ze zelf wel!

Luid toeterend bewegen auto's, taxi's, bussen, vrachtwagens en riksja's, in een georganiseerd chaos kriskras tussen voetgangers, fietsers, handkarren en wagens met kamelen door. Ongehinderd delen 'howly cows', geiten en ezels hetzelfde wegdek, dat op sommige plaatsen uit niet meer dan verouderd asfalt vol kuilen, gaten en zand bestaat. Prachtige vrouwen lopen rond in kleurige sari's, hun henna handen en voeten behangen met glinsterend goud. Mannen met imposante baarden en tulbanden vervolgen in weg door de crowed. Alle bedrijvigheid en alle kleuren zijn een genot voor het oog en probeer alles wat ik zie voor eeuwig in mij op te slaan.

De zinderend hete lucht is gevuld met een compositie van de smerigste en heerlijkste geuren, elkaar afwisselend bij elke stap. Zoete, kruidige, krachtige, zachte geuren. Geuren van vee en uitwerpselen, uitlaatgassen en riool. Geuren van wierrook en parfum, specerijen en kruiden.

Smakken, slurpen, rochelen, tuffen, boeren, scheten laten, neuspeuteren, het kan hier allemaal. In het openbaar. Indiers hebben er schijt aan. Letterlijk, ook dat doen ze namelijk gewoon op straat.

Misschien vraag je je af waarom ik toch naar India ben gegaan, ondanks dat op al deze feiten was voorbereid. Het antwoord is simpel...
Dit wil je toch met eigen ogen zien?!

Ik raak gefascineerd door the famous Indian-head-woble. Het is een combinatie van nee schudden en ja knikken, die met een fractie van verschil zowel yes-no-maybe-probabely-sure betekend. Langzamerhand ontrafelt zich de gehele vertaling van deze vreemde beweging voor mij en wobble ik vol overgave terug.

Overal waar ik kom word ik aangestaard en aangesproken. Indiers zijn ontzettend nieuwsgierig. Terwijl mij gevraagd wordt waar ik vandaan kom, waar ik heen ga, wat ik hier doe, hoelang ik blijf, waar mijn familie is, waarom die niet hier is, of ik getrouwd ben en waarom niet (iets dat zo'n dertig keer op een dag gebeurt) tunen geinteresseerde omstanders in en ben ik binnen now time omsingels door 30 Indiers. Vijftien paar grote bruine ogen mij aan. In hun blik is een mengeling te lezen van fascinatie, opwinding en ongeloof. Soms is er angst of lust in hun ogen te zien.. een blanke blonde vrouw zien ze niet iedere dag.

Zodra de hoteldeur open gaat stap ik in een grazy world vol drukte, hitte, geuren, geluiden, kleuren en armoede.
India is in your face, all the time, no escape. Er is maar een woord dat aangeeft hoe je echt kunt genieten van India... surrender...
Wanneer je je overgeeft aan de madness, de vuiligheid, de burocratie, de emancipatie uit de middeleeuwen, de armoede, de lucht die je zintuigen prikkelt, het klimaat en de mensen, ervaar je het echte India en ben je in staat de waarde ervan in te schatten.
Surrender and you will enjoy...