The running tourleader
Door: Marlies
Blijf op de hoogte en volg marlies
28 Juli 2010 | Indonesië, Batavia
Pffff.. maybe I'm born for this job, maar het leven van een reisleidster gaat niet geheel over rozen. Het is keihard werken!
In je up een reisje maken en dealen met locals met eigen agenda's, communicatiemoeilijkheden en andere hilarische misverstanden mag dan enig zijn, in werksituaties vind ik het allemaal even wat minder. Mijn gids en chauffeur liegen zich een ongeluk, omdat ze liever eerder bij het hotel aankomen of bij vriendjes onderweg gaan eten, dan mijn plan te volgen. En maar vriendelijk blijven, want emoties worden in Indonesie niet getoond. Dus smile ik wat heen en weer tussen groep en gids en klets alles zo goed en zo kwaad als het gaat weer nader tot elkaar.
Door de late start begint de reis nu in moordend tempo en hoewel de route schitterend is, moet ik echt heel hard werken om het voor iedereen leuk te houden. Zoveel mensen, zoveel verschillende wensen. Onderweg nodig ik onszelf spontaan uit op een bruiloft, laat de groep zien hoe leuk het is om bij de mensen thuis te plassen en koop overal local snackjes om te laten proeven. Ik heb het gevoel extra hard te moeten werken om de gemiste dagen te compenseren.
Gelukkig kunnen we even twee dagen bijkomen in het vissersplaatsje Pangandaran. Bij aankomst krijgen we we uitleg van de gids over de bitches (?!? tja, dat krijg je als je beaches iets anders uitspreekt). Ze hebben 'bitches' in the north, and ' bitches' in the south. De laatst genoemde bitches zijn more beautiful, 'cause they are white 'bitches'. The black 'bitches' are not so nice.
Bij aankomst in het hotel en na het uitdelen van de sleutels jump ik achterop de moterbike bij een local om alle tourtjes, etentjes en overige activiteiten te organiseren. Ik voel mij in mijn element en geniet enorm van de nieuwe omgeving wanneer ik van eettentje naar agency scheur om alles zo goed mogelijk voor mijn groep te regelen. Nu alleen nog een restaurant voor vanavond. Op aanraden van een heleboel mensen vind ik een seafoodrestaurant. Ik vraag of ze ook kip sate hebben voor mijn lieftallige pubers, die schijnbaar uitstekend overleven op de paar stukjes vlees aan een stokje. Ja hoor, geen enkel probleem, wordt mij verzekerd. Vol trost troon ik mijn groep naar het restaurtant en kan zowaar bij de eerste slok bier een beetje ontspannen. Dat is maar goed ook, want ik weet op dat moment nog niet dat ik mij de aankomende 3 uur druk zal gaan maken over waar toch die kip sate blijft. De kids tonen engelengeduld, maar ik heb geen rust meer. Uiteindelijk ga ik maar even een kijkje nemen in de keuken. Daar is geen kip te bekennen. Die moet namelijk nog gehaald worden...
Die nacht droom ik over kip sate'tjes die uitdagend rondjes om mij heen dansen.
De volgende dag heb ik een waanzinnige beach bbq geregeld. Ik heb zelfs voor life muziek gezorgd en ook i podjes kunnen aangesloten worden. Het eten en de welkomsdrankjes heb ik uitgebreid doorgesproken, niks staat een leuk feestje meer in de weg. Een uur eerder lig ik op mijn knieen kuiltjes te graven in het zand voor halve kokosnoten met kaarsjes.. het effect mag er zijn. Alles perfect geregeld, een prachtige setting van een sfeervol strandtaffereel, de groep mag komen! Maar waar blijven toch die welkomsdrankjes die ik gisteravond had besproken en waar ik vanavond minstens drie keer om heb gevraagd? De groep is inmiddels al lang en breed aangekomen, maar nog geen drankje gezien. U raad het al.. ik naar de keuken. Nee, daar wisten ze niks van de drankjes. Duurt een half uurtje... ?!?!?! Terwijl ik een paniekaanval op voel komen en de tranen probeer te bedwingen help ik in de chaotische keuken de fruitdrankjes in elkaar te flansen en loop 10 minuutjes later als een volleerd serveerster (toch handig.. die ervaring..) met een blad vol feestelijke drankjes het strand op. Als ik het zweet van mijn voorhoofd veeg, wil de jeugd die gemoedelijk rond het kampvuur zit, wel even weten of er ook marshmallows zijn. Pubers???!!!
We rijden door schattige dorpjes, langs prachtig groene rijstvelden en genieten van al dat moois onderweg. We stijgen tot grote hoogte en belanden zelfs in de hemel bij het Borobudur (het grootste boeddhistische bouwerk ter wereld en tevens one of the 7 wonders of the world) waar onze pubers leren om niks te verlangen. Toch wel nuttig.. zo'n reis!
Niet alleen de locals maken hier mooie opmerkingen.. de mensen uit mijn groep kunnen er ook wat van...
Een van de dames trof een kakkerlak in haar bed aan. Ze weet het aan zichzelf. Zij had immers de airco aan laten staan en tja, dan krijgt zo'n beestje het koud!
Bij het geven van de uitleg over de komende jungle trekking vertel ik dat er ook aapjes te zien zijn. Een van de pubers wil daarop graag weten of je die ook vast kunt houden. ?!?
Bij het afdalen van de Bromo vulkaan wijs ik de groep op het mystieke landschap, waarop een van de moeders snugger opmerkt dat het wel een vulkanisch landschap lijkt! Inderdaad... net echt!
In je up een reisje maken en dealen met locals met eigen agenda's, communicatiemoeilijkheden en andere hilarische misverstanden mag dan enig zijn, in werksituaties vind ik het allemaal even wat minder. Mijn gids en chauffeur liegen zich een ongeluk, omdat ze liever eerder bij het hotel aankomen of bij vriendjes onderweg gaan eten, dan mijn plan te volgen. En maar vriendelijk blijven, want emoties worden in Indonesie niet getoond. Dus smile ik wat heen en weer tussen groep en gids en klets alles zo goed en zo kwaad als het gaat weer nader tot elkaar.
Door de late start begint de reis nu in moordend tempo en hoewel de route schitterend is, moet ik echt heel hard werken om het voor iedereen leuk te houden. Zoveel mensen, zoveel verschillende wensen. Onderweg nodig ik onszelf spontaan uit op een bruiloft, laat de groep zien hoe leuk het is om bij de mensen thuis te plassen en koop overal local snackjes om te laten proeven. Ik heb het gevoel extra hard te moeten werken om de gemiste dagen te compenseren.
Gelukkig kunnen we even twee dagen bijkomen in het vissersplaatsje Pangandaran. Bij aankomst krijgen we we uitleg van de gids over de bitches (?!? tja, dat krijg je als je beaches iets anders uitspreekt). Ze hebben 'bitches' in the north, and ' bitches' in the south. De laatst genoemde bitches zijn more beautiful, 'cause they are white 'bitches'. The black 'bitches' are not so nice.
Bij aankomst in het hotel en na het uitdelen van de sleutels jump ik achterop de moterbike bij een local om alle tourtjes, etentjes en overige activiteiten te organiseren. Ik voel mij in mijn element en geniet enorm van de nieuwe omgeving wanneer ik van eettentje naar agency scheur om alles zo goed mogelijk voor mijn groep te regelen. Nu alleen nog een restaurant voor vanavond. Op aanraden van een heleboel mensen vind ik een seafoodrestaurant. Ik vraag of ze ook kip sate hebben voor mijn lieftallige pubers, die schijnbaar uitstekend overleven op de paar stukjes vlees aan een stokje. Ja hoor, geen enkel probleem, wordt mij verzekerd. Vol trost troon ik mijn groep naar het restaurtant en kan zowaar bij de eerste slok bier een beetje ontspannen. Dat is maar goed ook, want ik weet op dat moment nog niet dat ik mij de aankomende 3 uur druk zal gaan maken over waar toch die kip sate blijft. De kids tonen engelengeduld, maar ik heb geen rust meer. Uiteindelijk ga ik maar even een kijkje nemen in de keuken. Daar is geen kip te bekennen. Die moet namelijk nog gehaald worden...
Die nacht droom ik over kip sate'tjes die uitdagend rondjes om mij heen dansen.
De volgende dag heb ik een waanzinnige beach bbq geregeld. Ik heb zelfs voor life muziek gezorgd en ook i podjes kunnen aangesloten worden. Het eten en de welkomsdrankjes heb ik uitgebreid doorgesproken, niks staat een leuk feestje meer in de weg. Een uur eerder lig ik op mijn knieen kuiltjes te graven in het zand voor halve kokosnoten met kaarsjes.. het effect mag er zijn. Alles perfect geregeld, een prachtige setting van een sfeervol strandtaffereel, de groep mag komen! Maar waar blijven toch die welkomsdrankjes die ik gisteravond had besproken en waar ik vanavond minstens drie keer om heb gevraagd? De groep is inmiddels al lang en breed aangekomen, maar nog geen drankje gezien. U raad het al.. ik naar de keuken. Nee, daar wisten ze niks van de drankjes. Duurt een half uurtje... ?!?!?! Terwijl ik een paniekaanval op voel komen en de tranen probeer te bedwingen help ik in de chaotische keuken de fruitdrankjes in elkaar te flansen en loop 10 minuutjes later als een volleerd serveerster (toch handig.. die ervaring..) met een blad vol feestelijke drankjes het strand op. Als ik het zweet van mijn voorhoofd veeg, wil de jeugd die gemoedelijk rond het kampvuur zit, wel even weten of er ook marshmallows zijn. Pubers???!!!
We rijden door schattige dorpjes, langs prachtig groene rijstvelden en genieten van al dat moois onderweg. We stijgen tot grote hoogte en belanden zelfs in de hemel bij het Borobudur (het grootste boeddhistische bouwerk ter wereld en tevens one of the 7 wonders of the world) waar onze pubers leren om niks te verlangen. Toch wel nuttig.. zo'n reis!
Niet alleen de locals maken hier mooie opmerkingen.. de mensen uit mijn groep kunnen er ook wat van...
Een van de dames trof een kakkerlak in haar bed aan. Ze weet het aan zichzelf. Zij had immers de airco aan laten staan en tja, dan krijgt zo'n beestje het koud!
Bij het geven van de uitleg over de komende jungle trekking vertel ik dat er ook aapjes te zien zijn. Een van de pubers wil daarop graag weten of je die ook vast kunt houden. ?!?
Bij het afdalen van de Bromo vulkaan wijs ik de groep op het mystieke landschap, waarop een van de moeders snugger opmerkt dat het wel een vulkanisch landschap lijkt! Inderdaad... net echt!
-
28 Juli 2010 - 09:58
Martine Boom:
Ahhh, mag ik mee, please? Ik kan me nog steeds heel puberaal gedragen hoor! Maar als het moet kan ik ook best een poosje op een idyllisch strandje wachten op een drankje. Ik pas me prima aan aan een wisselend programma (per ongeluk op een bruiloft belanden is voor mij geen enkel probleem;-))en domme opmerkingen maken zodat jij weer even kunt lachen en quotes hebt is voor mij ook geen probleem. Dit klinkt als een perfecte reis die je organiseert. Waarschijnlijk heb jij meer last van dat alles niet zo gaat als afgesproken dan de groep, maar toch, ik kan me voorstellen dat het op je zenuwen werkt. Waar bestaat je groep nu uit? Allemaal pubers met ouders of ook jongeren die met elkaar reizen?
Geniet nog verder van jullie reis en keep doing the good work! I'm sure you're born for this job! -
28 Juli 2010 - 11:27
Aukje:
Geachte mevrouw Boom,
Naar aanleiding van uw verslagen nodig ik u graag uit voor een functioneringsgesprek. In dit gesprek staat de ontwikkeling van competenties centraal. Bij Djoser beoordelen wij op: flexibiliteit, stressbestendigheid, alertheid, vriendelijkheid, geduldigheid, energie, doorzettingsvermogen.
Wij vinden het belangrijk dat u zelf voor dit gesprek nadenkt over een aantal voorbeelden vanuit het werk zodat u dit tijdens het gesprek kunt gebruiken.
Wij wensen u veel succes bij het uitoefenen van uw functie en zien u graag terug op kantoor op 12 augustus voor een gesprek om 11.00 uur.
Wij hopen dat u tijdens uw reis voldoende kunt werken aan de bovengenoemde competenties.
Met vriendelijke groet,
Team Djoser -
29 Juli 2010 - 13:54
Demelza:
Je bent zeker gemaakt voor dit werk, met alle ups and downs maak je er toch weer een feestje van!!!
En anders moet je een boek gaan schrijven, want jouw verhalen zijn echt geweldig.
Liefs Demel -
30 Juli 2010 - 11:43
Mariel:
mijn god wat maak je weer een hoop mee, ja je doorzettingsvermogen mag er zijn en je maakt iedereen weer blij met allerlei kleine dingen..je bent geboren voor dit soort uitstapjes ha ha maak er wat van, wat je zeker zal doen en ik lees dat het je nog steeds goed afgaat..had niet anders verwacht van je..de volgende reis zit er vast weer aan te komen. -
30 Juli 2010 - 18:09
Esmarij:
Hahahahah, Echt geweldig!
Wat maak jij toch veel mee!
You are made for this job honey!
Maar:
Lieverd, 14 augustus overdag kan je eindelijk relaxen. Onze tickets zijn binnen,YOEHOE.....
-
08 Augustus 2010 - 13:13
Linda:
geweldig verslag!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
