Nasi op je knar

Nog eentje dan. Nog eentje, omdat er nog wel wat dingetjes zijn. Van die dingetjes, zinnig en onzinnig, die ik nog niet in eerdere verslagen gemeld heb. Van die dingetjes die mij verbaasd, ontroerd of verblijd hebben. Dingetjes die mij deden schateren, glimlachen of die mij irriteerden. En ach, nog eentje omdat, laten we eerlijk zijn, het ook weer zowat is dat je gelijk mijn schijtverhaal voor je kiezen krijgt als je mijn blog opent!

Wakker worden in Indonesië is nou niet bepaald relaxed. En tenzij je hardhorend bent, hoef je geen wekker te zetten. Zo word je op Java rond een uurtje of 4 door de Imaan gesommeerd als de sodemieter je nest uit te komen. Dat valt allemaal nog wel mee in vergelijking tot het Balinese alarm. Dat gaat, weliswaar een uurtje later, af in de vorm van zo'n 30.000 hanen en blijft vervolgens 2 uur lang op automatisch snoozen staan. Een beetje Balinese dude heeft gemiddeld een haan of 5, dus tel uit je winst. Kukele%*$!*&kuu.

Kind zijn in Indonesië is nou wel bepaald relaxed. Dat blijkt uit de volgende getuigenis. In de verte klinkt het vrolijke, doch irritante deuntje van de ijscoman. Als de ratten van Hamelen komen de kindertjes van alle kanten aangesneld, waaronder een dreumes die net het lopen onder de knie heeft. Zo vlug als zijn mollige, kleine beentjes hem dragen kunnen, waggelt hij op de zoetheiligman af. Vaders komt hem achterna, koopt een ijsje voor het ventje en wordt vervolgens woedend op de ijscoman. Ik vraag mij verwonderd af wat het probleem is, maar dat wordt mij al vlot uit de doeken gedaan. De ijscoman had het in zijn hoofd gehaald om voor de 5e x langs te komen die dag. En dit was dus al het vijfde ijsje voor het kereltje. "Maar de vader hoeft toch niet iedere keer een ijsje te kopen?", vraag ik verbaasd. Maar dat had ik dan toch echt verkeerd begrepen. Natuurlijk moet de vader wel elke keer een ijsje kopen. Anders gaat het kind immers huilen.. Huh?!?

"You want taxi?" Eh, beste meneer de taxidriver, zoals u wellicht misschien kunt zien, rij ik al op een fiets. "No problem, the bike can go in the back of the car".

Aan het einde van één van mijn rijstveldwandelingen passeer ik een fraai gelegen guesthouse. Ik kan het niet nalaten om even de kamers te checken en loop in het schemer het tuintje binnen. Er brandt nergens licht en het guesthouse lijkt gesloten."Permissie?!", roep ik een paar keer tevergeefs en loop een trap op omhoog. Aan de buitenkant van de reling zie ik plots een man hangen. "Oh, hello!" "Cat!", roept hij en wijst naar een voor mij onzichtbaar beestje. "Kuching?", vraag ik voor de zekerheid. "Ja, kuching!", roept hij, blij dat ik hem begrepen heb. "Kuching dimana?", vraag ik verwonderd, want ik zie in geen (rijst)velden of wegen een kat. En waarom meneer aan de buitenkant van de trapleuning hangt om naar een kat te kijken, blijft een raadsel, want die vraag snapt hij zelf ook niet helemaal. Dan klautert de man lenig over de trapleuning om mij een kamer te laten zien, want daar kwam ik immers voor. Eenmaal in de kamer wijst de man op mijn schouders en dan op zichzelf en vervolgens op een muurtje en roept "Key!" Als ik het goed begrepen heb wil hij nu op mijn schouders klimmen om een sleutel te pakken. Nu ben ik voor een hoop dingen in, maar een vreemde Indo die van plan is mij te beklauteren, dat wordt zelfs mij iets te gortig. Ik begin enthousiast de stoel te promoten. Dat voorstel vindt 'ie maar niks en met handen en voeten maakt hij mij duidelijk dat hij er dan nog niet bij kan. Wacht maar even, ik ben wel lang genoeg. Bereidwillig tot helpen schuif ik de stoel bij het muurtje, klim er op en tast bovenop het muurtje. Geen sleutel. "Maybe there?" klinkt het wat flauwtjes. Volgens mij word ik hier ontzettend in de maling genomen. Als ik de stoel terug zet en weg wil gaan, wordt eindelijk duidelijk wat de man echt wil. Hij zit op de grond, wijst op zijn schouders en mijn benen en roept "Massage". Hij wil dat ik zijn schouders ga staan! Ik barst in lachen uit om de hele situatie en haal dan mijn schouders op. Ach, waarom ook niet. Jullie zouden me eens moeten zien staan...

Een moslima is druk bezig zichzelf op de gevoelige plaat vast te leggen. Het lukt geloof ik niet echt, want ze lijkt steeds niet tevreden. Met handen en voeten gebaar ik haar dat ik wel even wil helpen om een goede foto van haar te maken. Ze begrijpt me verkeerd, want even later heeft zij de camera nog steeds vast, maar sta ik er inmiddels ook 20 x op!

Als je in onze maatschappij in de problemen komt, bel je de politie. In Indonesië krap je je eerst wel even een paar keer achter je oren voor je over de drempel van een politiebureau stapt. Het volgende reclamebord is dan wel weer geruststellend. In koeienletters staat daarop vermeld:

WHEN THE POLICE BECOMES YOUR BIGGEST ISSUE. CALL THE POLICE HELP LINE
FOR COMPLAINS AND COMPLIMENTS

Tijdens het detoxen kijk ik al de hele week uit naar een bijzonder kopje thee. De thee is 5 euro per glas, maar dan heb je ook wat. Mijn longen zijn door het jarenlange roken wel toe aan een kopje "Heal your lungs" tea. De verwachtingen zijn hooggespannen en ik ben dan ook zwaar teleurgesteld als ik de thee zie, ruik en proef. Het lijkt wel alsof ze de thee hebben getrokken uit de inhoud van een asbak. Vertwijfeld vraag ik mij af of ze hier kwaad met kwaad bestrijden.. Beste detox mensen, ik ben al van het roken af.. jullie hoefen mij echt niet meer te overtuigen!

Op de boot naar Menjangan Island zit een meneer met rijst op zijn voorhoofd. Nu had ik dat al vaker gezien en wilde wel eens weten wat deze alternatieve Hindoe stip betekende. De man let de betekenis uit en vindt het hilarisch dat ik een beetje van mijn lunch tussen m'n wenkbrauwen wil smeren. Ok, dat van mij is Nasi Goreng en hij heeft ongekookte witte rijst op z'n kop, maar het idee blijft hetzelfde, toch?

Op mijn laatste dag heb ik een bijzonder ritueel op de planning staan. Ik wil naar de Tanpat Siring tempel. Hier kun je je in heilig water wassen en je geest reinigen. Dat lijkt mij een mooi kroontje op mijn lichamelijke detox. Wayan, de man van de fietstour en die mij deze week ook weer helemaal voor niets van een fiets heeft voorzien, schrikt van mijn plan daar op de motorbike naar toe te willen gaan. "I don't trust you with a motorbike! I would be worryed all day!", roept hij uit. Daar zit wat in. Ik trust mijzelf ook niet helemaal met een motorbike. En dus maak ik dankbaar gebruik van zijn aanbod om samen met hem te gaan. Hij in vol tempel-ornaat en 'gewapend' met allerlei offermateriaal en ik met twee setjes kleren. Het blijkt ook nog een speciale dag.. het is black moon, het moment om jezelf te reinigen voor de nieuwe maan begint. Op weg naar de tempel zien we dan ook overal vrouwen in mooie kleren met prachtig opgemaakte offerschalen op hun hoofden. Mannen in sarongs, netjes aangeklede huppelende kindertjes... ik kijk mijn ogen uit. Gekleed in sarong en 't shirt loop ik het trapje af het heilige water in. Bij elke waterstraal, in totaal zijn er een stuk of 10, mag ik danken en bidden alvorens ik mijn gezicht, hoofd en tot slot mijn lijf was. Het voelt waanzinnig spiritueel en ik ben diep onder de indruk. Hierna gaan we (in schone, droge) kleding naar de tempel om te offeren en nog meer te bidden. Wayan gebaart dat ik naast hem moet komen zitten. Ik volg zijn rituelen en word vervolgens ook door een soort priester ondergesproeid met heilig water. Na het wederom wassen van ons gezicht mogen we een beetje witte rijst (nasi) op ons voorhoofd plakken. En zo loop ik dan eindelijk toch nog rond met nasi op m'n knar. Dat blijkt, als ik weer terug ben in Ubud, heel handig op markt. In plaats van de best wel opdringerige en irritante benadering die je normaal over je heen krijgt, wijst iedereen verrast naar de rijst op m'n voorhoofd. Kan ik tenminste even rustig shoppen.

Op het vliegveld word ik nog even uit elkaar getrokken. Naast de gate is een kleine massagesalon waar ik nog net even tijd heb voor een voetreflexmassage. De kerel die mijn voeten onder handen neemt doet het zo goed, dat ik echt twijfel als hij vraagt of ik ook nog een schoudermassage wil. Red ik dan het boarden wel? Ok, 15 minuten moet kunnen, besluit ik. En dus geniet ik intens van mijn laatste massage, waarbij ik heerlijk wordt gekneed en spieren worden gerekt. Meneer masseert zelfs wat langer dan afgesproken, waardoor ik wat op hete kolen kom te zitten (voelen jullie 'm al aankomen..). Ik zit dan wel naast de gate, maar we kennen allemaal mijn gevoel van timing als het aankomt op het halen van vliegtuigen... Toch wat verontrust haast ik mij naar het boardinghekje. Er staat helemaal geen rij meer... Vlug pak ik mijn boardingpas en laat die snel zien aan de verbaasde mevrouw bij het hekje. Even later zie ik waarom. Het was nog helemaal geen boardingtijd! En zo loop ik dan, voor het eerst van mijn leven, als eerste het vliegtuig in.
Dat verantwoordelijkheidsgevoel van een reisleidster is zo slecht nog niet!