Bonita Bolivia

En tot mijn grote verrassing.. zag ik heel veel reacties!! Muchas gracias a todo!!
Oh.. enne.. lieve hij-die-zijn-naam-niet-durfde noemen: ik vond het spelletje `zoek de indiaan` heel leuk... heb je nog meer spelletjes?!

Gestrekt kom ik Bolivia binnen. Deze verticale toestand heb ik te danken aan de stoelen die hier voor de vermoeide reiziger helemaal plat kunnen. Ja. Ik weet het. Jullie kennen mij als pro chicken bus, maar een beetje luxe op zijn tijd (en na 15 uurtjes gaat dat toch tellen) is best lekker. Ik draai me dus nog een paar keer lekker om, terwijl ik Peru in gedachten de revu laat passeren. Machu Picchu is als prachtig droombeeld op een mooi plekje in mijn hoofd opgeslagen, naast pitoresque Cusco. Een apart vakje is gereserveerd voor wat kleine, grappige voorvalletjes, mini avontuurtjes, en gekke beelden...

Terwijl ik sta te wachten op mijn tas, komt er een Peruaans douane mannetje met een uit de kluiten gewassen Beagle hond aangelopen. De worst op pootjes snuffelt aan alle tassen, totdat hij bij de mijne stilstaat. Dit gaan ze hier toch niet menen?! Een aan obesitas lijdende Beagle als drugshond?! ´In cerio, es un perro de drugas?!´, vraag ik lacherig. Ik ben nog niet helemaal uitgelachen, als de Peruaanse douanebeamtenaar vertelt dat het een groente en fruit hond is. Nu kun je me helemaal bij elkaar vegen. Verklaart wel gelijk waarom de hond zolang bij mijn tas blijft snuffelen; daar zat vanmorgen nog een heerlijk banaantje in!

In Lima voelt de lucht als herfst. En wat is dat lekker na een half jaar in tropische temperaturen! Met rode wangen van de kou snuif ik de geur van de net gekochte mandarijntjes op, die uitstekend bij dit gevoel van het frisse weer passen. Het gaat, verder naar het zuiden en de hoogte in, echt nog wel kouder worden, maar vooralsnog geniet ik van deze heerlijke frisheid en verlang ik stiekem een beetje naar Nederland.

Ik wentel me heerlijk om in het Latin sfeertje in de bus. Een swingend muziekje, de mooie getekende gezichten, de verkopers die de meest rare dingen komen aanbieden in de bus... Maar bij de snoepjes verkoper die nu de bus in komt, smelt mijn hart. De man met 1001 rimpeltjes vertelt met zoveel passie over zijn snoepjes, dat je het gelijk niet meer erg vindt dat hij geen tand meer in zijn mond heeft.. en heel veel snoepjes van hem koopt!

Hebben wij neem-je-kind-mee-naar-je-werk-dag? Ik denk dat ze hier één keer per jaar laat-je-kind-thuis-dag hebben. Je ziet hier namelijk overal vrouwen werken met hun kind in de draagdoek op de rug. Ben beniewd wat de ARBO hiervan vindt...

Of ik mee wil naar een bijeenkomst over gezondheid? Dat klinkt mij als gezondheidsfreak, die tijdelijk genoodzaakt is heel ongezond te leven, heel gezond in de oren. Heel interessant om eens te horen hoe ze hier over gezondheid denken, en het is ook nog eens gelijk om de hoek! Tot mijn grote teleurstelling blijk ik een bijeenkomst van Herballife binnen te zijn geluld... in Peru?!?!

Peru.. wat een fantastisch land! Het is maar goed dat Bolivia ook het één en ander in het verschiet heeft. Wat ik nu nog niet weet, maar waar ik mij straks over ga verbazen...

Bolivia is een heel veilig land. Dat komt omdat niemand hier iets uit durft te vreten. En dat komt dan weer door de maatregelen die genomen worden als je het ook maar waagt! Als waarschuwing loop ik een lugubere pop tegen het bungelende lijf. Het ondergehangen bordje onderstreept nog even extra in niet mis te verstane woorden de toch al niet mis te verstane beeldspraak..

In Bolivia zijn veel mensen een beetje dom. Daar kunnen ze ook niks aan doen, maar hele simpele vragen zorgen voor grote verwarring. Een extra Boliviano, waardoor het terug te geven bedrag in briefje kan, in plaats van het zo weinig aanwezige kleingeld, wordt absoluut niet begrepen. Als ik iemand de weg vraag, wijst hij op zijn rechterhand (a lado este mano.. aan de kant van deze hand..). Nadat ik de instructie herhaal, blijkt meneer in spiegelbeeld uit te leggen en dat hij dus mijn andere hand bedoeld.. huh?! Snapt u het ook niet meer..? Mijn tonijnsalade wil ik graag met extra ei. Nee, dat kan niet. Het is of salade met tonijn, of met ei.. en nu kiezen graag!!

Op het openbaar toilet komt je een vreselijke stank tegemoed. Gelukkig hebben ze wel de vlaggetjes opgehangen.. heerst er toch nog een feestelijk sfeertje!!

Terwijl ik nog niet helemaal uitgemijmerd ben, stopt de bus op een wel hele rare plek. We zijn toch nog niet in la Paz, de hoofdstad van Bolivia? Dat klopt. We zijn een half uurtje rijden ervandaan. Maar de bus mag niet verder. Het is namelijk autovrije zondag, die tot vijf uur vanmiddag duurt. Nice. Samen met een Belgische dame en haar Colombiaanse vriend worden we pardoes de bus uitgeknikkerd en vervolgens door de weinige auto´s die nog wel rijden, compleet genegeerd. Dubbel nice, en dus tijd voor bier. We instaleren ons in een restaurantje met een halve liter, die helaas alcoholvrij blijkt. Als je daar dan nog eens mee thuis kon komen... We doden de tijd met wat gezellige gesprekken, en een wat minder gezellige, maar desalnietemin interessante uitleg over de Colombiaanse geschiedenis. Hierbij doen de bierflessen dienst als de diverse partijen die betrokken waren (en sommige nog steeds zijn) bij de bloedige strijd in Colombia. Naast alcholvrij is het bier ook nog smerig dus wagen wij ons aan een nieuwe tevergeefse liftpoging. Zelfs de politie stopt niet, waardoor ik Bolivia gelijk al niet leuk vind. De politie stopt altijd voor mij, en als ik ff zeur word ik vaak ook nog geëscorteert (Vanes, Nanc en Manon, jullie hoeven deze kant niet op te komen.. niks aan die politie hier!). Tegen (veel te fikse) betaling worden we eindelijk door een Boliviaan aan de rand van de stad gebracht, om in ieder geval met mooi uitzicht te wachten. Met nog wat potjes bier (nu wel met alchol), wordt het uiteindelijk een hele gezellige middag en duiken we aan het einde daarvan nogal gezellig de taxi in, die in ons naar het busstation brengt. We willen nog diezelfde nacht naar Uyuni. Dit keer kom ik helaas bijna vertikaal plaats van bestemming binnen, en heb onder andere daardoor geen oog dichtgedaan. Andere stoorzenders van de nachtrust zijn de kou en het ontbreken van asfalt. Ik heb nooit echt begrepen waarom schokdempers prettig zijn, maar dat begrijp ik nu dus wel. Gelukkig worden we niet op dit onzalig tijdstip de bus uitgestuurd, en mogen we nog twee uurtjes blijven ´liggen´. Ik zoek twee vrije stoelen en drie extra dekens en kan dan eindelijk, eindelijk lekker knorren..

Toch nog redelijk uitgerust volg ik de Belg en de Colombiaan naar hun touroperator. Ik heb natuurlijk weer eens helemaal niks geregeld, maar dat blijkt gelukkig ook weer eens helemaal niet nodig, want ik kan diezelfde dag nog mee op de salt flake tour. Bolivia stond niet echt op mijn lijstje, lag toevallig op de route, en dus had ik niet echt hoge verwachtingen of bepaalde dingen die ik echt graag wilde zien.. en dan word je dus volledig verrast door het onverwachte; de salf flake tour is één van de mooiste touren die ik ooit op deze wonderlijke wereld heb mogen doen...

Door een surrealistisch, prachtig landschap touren we drie dagen verrukt en vol verwondering rond; is dit echt op onze aarde?! Gigantische zoutmeren, een eiland vol met cactussen, lagunes in schitterende kleuren, omgeven door grillige bergketens, grote kolonies flamingo´s in hun roze pracht, gijzers die tijdens zonsopkomst met hun stoom voor mystieke beelden zorgen... een lust voor het reizigersoog.
De fascinerende flamingo´s zuigen mij in een tijdloos gebied, waarin ik niet uitgeniet raak van deze intrigerende beesten. Op hun lange, statige poten stappen ze parmantig voorbij, met hun sierlijke snavel water opsnaterend. Van tijd tot tijd schudden ze hun roze verenpak op, tot een bonte boa, waarna de veertjes op wonderbaarlijke wijze weer één voor één keurig terug op zijn plaats vallen, zodat de zon haar weer kan doen glanzen. Een wonderlijk schouwspel in een wonderlijk landschap.

We overnachten in een zouthotel; slapen in een bedje van zout, zitten op stoeltjes van zout en schuiven aan bij een tafel van zout. En het eten, u raad het al.. dat was een beetje flauw!

Terukgeren in Uyuni is terugkeren op aarde. En dat terwijl ik net nog in de hemel ben geweest. Mag ik terug?! Of in ieder geval naar een fijner plekje dan Uyuni? Dat mag. Moet ik wel eerst even door de hel: met de bus door Bolivia. Ook deze stoel wil maar niet van vertikaal naar horizontaal en temperatuurgewijs is het behoorlijk onder klappertandniveau. De dronken man die in het gangpad nogal hard ligt te brallen, heeft helaas net niet aan comazuipen gedaan. In deze misere val ik toch nog drie uurtjes in een soort van slaap, tot we plaatsje Potosi binnen rijden, en de ellende pas echt goed begint. De bus begint hier aan een raar patroon van stoppen en rijden, waardoor ik iedere keer wakker wordt. Na vijf uur blijkt dat dit patroon een ´zoethoud-truckje´ was; we zijn namelijk nog altijd in Potosi en blijkbaar moest de buschauffeur ons tot zes uur in de waan laten, voordat hij ons de bus uit kon kicken. Nee, deze bus gaat niet (zoals we u vertelt hebben en waar u een kaartje voor gekocht heeft) naar eindbestemming Sucre. Wel *!#%#!*...

Gelukkig maakt Sucre alles weer goed. In Sucre is het namelijk altijd lente, staan prachtige coloniale gebouwen, zijn heel veel lekkere restaurantjes, naast gezellige café tjes, en is een heel fijn hostel met heel veel lieve en leuke mensen. De dagen vullen zich met zon, park, dwalen door de stad en lunchen bij Mirador, waar altijd wel bekenden te vinden zijn. De avonden vloeien samen met borrelen en bomen in café Amsterdam. In Sucre zou ik kunnen wonen. En omdat ik geen boze reacties op deze site wil, ga ik dat niet doen. Wel geniet ik met overvolle teugen van deze heerlijke stad, en blijf ik veel langer dan gepland. Net zolang, tot ik van heel ver weg een avontuur hoor roepen...